Partia Republikańska, pomimo że społeczeństwo było rozczarowane słabą polityką administracji centralnej, nominowała ponownie na prezydenta Benjamina Harrisona na konwencji w Chicago, w czerwcu 1892[1]. Delegaci Partii Demokratycznej także zebrali się w Chicago w dniach 21-23 czerwca[2]. Ich kandydatem w pierwszym głosowaniu został Grover Cleveland, a nominację wiceprezydencką otrzymał Adlai Stevenson[3]. Wybory prezydenckie w 1892 stanowiły więc powtórkę pojedynku sprzed czterech lat[4]. Po raz pierwszy jednak, pomiędzy demokratami a republikanami pojawiła się trzecia siła – Partia Populistyczna[5]. Jej konwencja wyborcza odbyła się w Omasze, 4 lipca 1892, nominację prezydencką otrzymał James Weaver[6]. Jego program wyborczy opierał się nacjonalizacji kolei, telefonów i telegrafów oraz na swobodnym biciu srebrnych monet o wartości 1/16 w stosunku do parytetu złota[7]. Ponadto przedstawiał populistyczne postulaty jak ograniczenie wpływów wielkiego kapitału, referenda i społeczne inicjatywy ustawodawcze[5]. Kandydatem Partii Prohibicji został John Bidwell[8]. Kluczowe dla porażki republikanów okazały się głosy robotników, którzy protestując przeciw wyzyskowi, mającemu miejsce w czasach kadencji Harrisona, poparli kandydata demokratów[3].
Głosowanie powszechne odbyło się 8 listopada 1892[8]. Cleveland uzyskał 46% poparcia, wobec 43% dla Harrisona, 8,5% dla Weavera i 2,3% dla Johna Bidwella[8]. Ponadto, około 30 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[8]. Frekwencja wyniosła 74,7%[9]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Cleveland uzyskał 277 głosów, przy wymaganej większości 223 głosów[10]. Na Harrisona zagłosowało 145 elektorów, a na Weavera – 22[10]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Adlai Stevenson, uzyskując 277 głosów, wobec 145 dla Whitelawa Reida i 22 dla Jamesa Fielda[10].
Grover Cleveland został zaprzysiężony 4 marca 1893 roku[3].
Grover Cleveland
Adlai Stevenson
.jpg)
James Weaver
James Field.jpg)
John Bidwell
Benjamin Harrison
Whitelaw Reid
