Wysoczany
wieś | |
Cerkiew w Wysoczanach | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Wysokość |
451 m n.p.m. |
Liczba ludności (2020) |
120[2] |
Strefa numeracyjna |
13 |
Kod pocztowy |
38-542[3] |
Tablice rejestracyjne |
RSA |
SIMC |
0354577[4] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego | |
Położenie na mapie gminy Komańcza | |
49°26′07″N 22°08′53″E/49,435278 22,148056[1] |
Wysoczany (j. łemkowski Высочаны) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Komańcza[4][5]. Leży nieco poniżej ujścia potoku Płonki do Osławy.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0354583 | Kożuszne | część wsi |
Wieś leży w odległości 4 km (dojazd drogą powiatowa nr 2229R) od drogi wojewódzkiej nr 889 prowadzącej z Sieniawy przez Bukowsko do Szczawnego. Przez wieś przechodzi linia kolejowa nr 107 łącząca stację Nowy Zagórz ze stacją Łupków i z dawnym przejściem granicznym na Słowację w tej miejscowości. We wsi jest położony przystanek kolejowy Wysoczany. Sąsiednie stacje to Mokre Małopolskie i Szczawne Kulaszne.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś lokowana przez Mikołaja Herburta Odnowskiego około roku 1539, od roku 1635 na prawie wołoskim. Do roku 1772 województwo ruskie, ziemia sanocka. Od 1772 należał do cyrkułu leskiego, a następnie sanockiego w Galicji.
W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej Wysoczany był Stanisław Truskolaski[6]. W latach 70. właścicielem dóbr był Leonard Truskolaski[7]. W 1911 właścicielami tabularnymi byli Helena Truskolaska i 66 wspólników, posiadający 202 ha[8].
W 1898 wieś liczyła 557 mieszkańców oraz 81 domów, pow. wsi wynosiła 7,13 km². Częścią wsi była wólka Kożuszne (167 mieszkańców). Do 1914 starostwo powiatowe w Sanoku, powiat sądowy w miejscowości Bukowsko. Od listopada 1918 do stycznia 1919 Republika Komańczańska. Po roku 1944 miejscowi Rusini – Ukraińcy wyjechali na Ukrainę lub zostali wysiedleni w ramach akcji „Wisła”.
W Wysoczanach od lat 50. działa Kopalnia Piaskowca Wysoczany wydobywająca piaskowiec krośnieński, drobnoziarnisty o spoiwie wapienno-ilastym[9].
Obecnie we wsi znajduje się stadnina koni oraz kilka gospodarstw agroturystycznych.
Religia
[edytuj | edytuj kod]Parafia łacińska w Bukowsku do roku 1946. Wysoczany należały do 1944 roku do parafii greckokatolickiej, w miejscowości Płonna, przed rokiem 1880 do parafii w miejscowości Szczawne, na miejscu znajdowała się drewniana cerkiew filialna. Nowa murowana cerkiew greckokatolicka pod wezwaniem św. Paraskewy została zbudowana w 1994.
Osobny artykuł:Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 153477
- ↑ Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str.3 [dostęp 2022-01-17]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1560 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 249.
- ↑ Konrad Orzechowski: Przewodnik statystyczno topograficzny i skorowidz obejmujący wszystkie miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi W.X. Krakowskiem i X. Bukowinie, według najświeższych skazówek urzędowych. Kraków: 1872, s. 58, 61, 94.
- ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 24.
- ↑ Strona kopalni
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wysoczany, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 122 .