Przejdź do zawartości

Wyspa (film 2006)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyspa
Остров
Gatunek

dramat

Data premiery

23 listopada 2006

Kraj produkcji

Rosja

Język

rosyjski

Czas trwania

112 min

Reżyseria

Pawieł Łungin

Scenariusz

Dmitrij Sobolew

Główne role

Piotr Mamonow
Wiktor Suchorukow
Dmitrij Diużew

Muzyka

Władimir Martynow

Zdjęcia

Andriej Żegałow

Kostiumy

Jekatierina Dyminskaja

Montaż

Albina Antipienko

Produkcja

Pawieł Łungin
Siergiej Szumakow
Olga Wasilewa

Dystrybucja

Studio Pawła Łungina

Budżet

1 900 000 $

Nagrody
2006 – Najlepszy film na festiwalu „Moskiewska Premiera
2007 – sześć nagród „Złoty orzeł”:
  • Najlepszy film roku,
  • Najlepsza rola męska drugoplanowa,
  • Najlepsza rola męska,
  • Najlepszy reżyser,
  • Najlepszy scenariusz,
  • Najlepszy operator

2007 – Sześć nagród „Nika”:

  • Najlepszy film roku,
  • Najlepsza rola męska drugoplanowa,
  • Najlepsza rola męska,
  • Najlepszy reżyser,
  • Najlepszy operator,
  • Najlepsze udźwiękowienie
Strona internetowa

Wysparosyjski film fabularny z 2006 roku w reżyserii Pawła Łungina, będący opowieścią o winie i odkupieniu[1]. Zdjęcia kręcono w miejscowości Kiem w Karelii.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]
  • Piotr Mamonow – ojciec Anatol
  • Wiktor Suchorukow – ojciec Filaret
  • Dmitrij Diużew – ojciec Hiob
  • Jurij Kuzniecow – Tichon
  • Wiktorija Isakowa – Nastia
  • Nina Usatowa – wdowa
  • Jana Jesipowicz – dziewczynka
  • Olga Diemidowa – kobieta z dzieckiem
  • Timofiej Tribuncew – młody Anatol
  • Aleksiej Zielenskij – młody Tichon
  • Grisza Stiepunow – dziecko
  • Siergiej Burunow – adiutant

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Podczas II wojny światowej, w 1942 roku, Niemcy zdobywają radziecki holownik. Na pokładzie znajdują się szyper Tichon i palacz Anatol. Niemcy mówią Anatolowi, że darują mu życie, jeśli zastrzeli swojego kolegę. Anatol strzela do Tichona i ten wypada za burtę. Niemcy zaminowują okręt i zostawiają na nim Anatola. Anatola, który przeżył wybuch, znajdują na brzegu mnisi.

Anatol zostaje w klasztorze palaczem.

Akcja przenosi się do roku 1976. Ojciec Anatol posiada dary uzdrawiania i prorokowania. Pozostali mnisi, w tym ojciec Hiob i ojciec-przeor Filaret nie do końca rozumieją fenomen Anatola. Ludzie przyjeżdżają do starca Anatola, by ten ich uzdrowił. Jednak mimo pokory i skruchy Anatola gryzie sumienie za popełnione niegdyś przestępstwo. Ojciec Anatol często wsiada do łódki i płynie na samotną, pustą wysepkę, gdzie długo modli się i kaja za popełnione grzechy.

Pewnego dnia do klasztoru przybywa znamienity admirał ze swą cierpiącą na opętanie córką. Podczas egzorcyzmu ojciec Anatol wypędza z niej demona. Admirał okazuje się być tym Tichonem, do którego strzelał palacz Anatol. Jak się okazało, Anatol tylko ranił Tichona w rękę i ten przeżył. Tichon mówi Anatolowi, że już dawno mu wybaczył.

Teraz Anatol wie, że może spokojnie umrzeć. Mnisi ze skrzyni na liny robią dla niego trumnę. Starzec Anatol kładzie się w niej i umiera. Trumnę z ciałem wiozą na tę wysepkę, na której Anatol spędził tyle czasu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Magdalena Kempna-Pieniążek: Formuły duchowości w kinie najnowszym. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2013, s. 144-146. ISBN 978-83-226-2129-5.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]