koc
koc (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) gruba tkanina, zwykle wełniana, najczęściej w kształcie prostokąta, służąca do okrywania w celu ochrony przed zimnem
- (1.2) ryb. sieć wykonana z mat trzcinowych do łowienia ryb pod lodem
- (1.3) hist. w prawie polskim: rodzaj zakładu wnoszonego na rzecz sędziego; zob. też kocz (zakład) w Wikipedii
- (1.4) hist. błam futrzany
- (1.5) gw. (Bukowina) dywan[1]
- (1.6) daw. uczn. stud. gw. (Warszawa) ocena niedostateczna[2]
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik koc koce dopełniacz koca koców celownik kocowi kocom biernik koc koce narzędnik kocem kocami miejscownik kocu kocach wołacz kocu koce
- przykłady:
- (1.1) Pielęgniarka otuliła chorego kocem.
- (1.1) Nigdzie nie widzę koców, które zabraliśmy.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) gruby / wełniany / koc • przykrywać / okrywać kogoś / coś kocem • być / leżeć pod kocem
- (1.2) łowić kocem • obstawiać koc
- synonimy:
- (1.3) kocz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- Forma „kocy” jest powszechnie uznawana za niepoprawną[3][4][5], podają ją tylko internetowe Wielki słownik języka polskiego jako kwestionowaną[6] i Słownik gramatyczny języka polskiego jako niezalecaną i potoczną[7].
- zob. też koc w Wikipedii
- (1.1) por. pled • derka • kołdra
- tłumaczenia:
- (1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: dywan
- angielski: (1.1) blanket
- arabski: (1.1) بطانية
- chorwacki: (1.1) deka ż
- czeski: (1.1) deka ż
- duński: (1.1) tæppe n
- farerski: (1.1) teppi n
- francuski: (1.1) couverture ż, plaid m
- grenlandzki: (1.1) qipik
- hebrajski: (1.1) שמיכה ż (smicha)
- hiszpański: (1.1) manta ż
- islandzki: (1.1) ábreiða ż
- kaszubski: (1.1) deka ż
- kazachski: (1.1) көрпе
- łaciński: (1.1) tapes m, tapete n
- niemiecki: (1.1) Decke ż, Wolldecke ż
- nowogrecki: (1.1) κουβέρτα ż
- rosyjski: (1.1) одеяло n
- szwedzki: (1.1) filt w, pläd w
- ukraiński: (1.1) ковдра ż
- węgierski: (1.1) pokróc
- wilamowski: (1.1) köc
- włoski: (1.1) coperta ż, plaid m
- źródła:
- ↑ Zbigniew Greń, Helena Krasowska, Słownik górali polskich na Bukowinie, SOW, Warszawa 2008, s. 106; dostęp: 9 listopada 2018.
- ↑ Jan Bystroń, Języki drugorzędne, „Poradnik Językowy” nr 7/1911, s. 103.
- ↑ Hasło „koc” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 255.
- ↑
Jaką formę przybiera rzeczownik „koc” w dopełniaczu liczby mnogiej: „koców” czy „kocy”? w: Poradnia językowa Uniwersytetu Gdańskiego.
- ↑ Hasło „koc” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 405.
- ↑ Hasło „koc” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
- ↑ Hasło „koc” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
koc (język wilamowski)
[edytuj]
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- kocc
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) hund
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Wilamowski - Ssaki
- źródła:
- ↑ Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.