Prozaik, także scenarzysta filmowy. Do wybuchu II wojny światowej wraz z rodzicami mieszkał w Złotokłosie koło Warszawy. Wcześnie osierocony przez ojca (1939), pozostawał pod opieką matki. Okres okupacji spędzili razem w Warszawie. Po wybuchu powstania w 1944 r. przez Częstochowę, Chorzów i Białystok udali się do Wrocławia. Tam zamieszkiwali od jesieni 1946 r. Po ukończeniu pierwszego etapu edukacji Hłasko uczył się początkowo w szkole o profilu handlowym, a następnie w latach 1948–49 mieszkał w Warszawie i uczęszczał do Liceum Techniczno-Teatralnego. W 1950 r. powrócił do Wrocławia i najpierw pracował jako robotnik, a później, po ukończeniu kursu samochodowego, jako pomocnik kierowcy m.in. w bazie transportowej w Bystrzycy Kłodzkiej. W 1951 r. przeniósł się do Warszawy. Tu pracował także jako kierowca w kilku przedsiębiorstwach transportowych. W latach 1954–57 współpracował z tygodnikiem „Po Prostu” jako felietonista (od 1956 – redaktor działu prozy). W 1954 r. debiutował w „Sztandarze Młodych” opowiadaniem „Baza Sokołowska”. W latach 1955–56 publikował w prasie kolejne opowiadania, które złożyły się na zbiór „Pierwszy krok w chmurach” (1956), nagrodzony dwa lata później przez Polskie Towarzystwo Wydawców Książek. W lutym 1958 r. wyjechał do Paryża. Do kraju nie wrócił, ukarany za publikację w Bibliotece „Kultury” odmową przedłużenia ważności paszportu, nagonką prasową i zakazem druku. Uzyskawszy azyl polityczny w Berlinie Zach., podróżował po Europie, kilka lat spędził w Izraelu, w 1966 r. wyjechał do USA i zamieszkał w Kalifornii.
Zmarł nagle w Wiesbaden, w drodze do Izraela. W listopadzie 1975 r. jego prochy sprowadzono do Warszawy i pochowano na Powązkach.
Najbardziej znane utwory pisarza to m.in.: „Ósmy dzień tygodnia”, „Pętla”, „Następny do raju”, „Cmentarze”.