Wybawienie. Recenzja filmu The Deliverance. Netflix

Po obejrzeniu dobrego filmu opartego na faktach zwykle leci się do wujka Gugla, żeby sprawdzić, jak było naprawdę, dowiedzieć się czegoś więcej o obejrzanej historii i przekonać się, co dalej z bohaterami. Po obejrzeniu Wybawienia, jeśli w ogóle dotrwa się do końca, nie leci się nigdzie. Recenzja filmu Wybawienie. Netflix.

O czym jest film Wybawienie

Ebony Jackson (Andra Day) wprowadza się do nowego domu wraz z trójką dzieci i teściową, Ivory… wróć, Albertą (Glenn Close). Nowy to on jest tylko dla niej, bo wcześniej w nim nie mieszkała. Tak naprawdę to jest stary i śmierdzi mu z piwnicy. No ale rodziny nie stać na nic lepszego. Ojciec dzieci walczy gdzieś w Iraku czy innym Afganistanie, choć bardziej ucieka tam przed żoną, bo sama Ebony oprócz smrodu z piwnicy walczy też z własnymi demonami. Jest uzależniona od alkoholu (choć nie piła już od trzech tygodni, chyba że piwo się liczy) przez co opieka społeczna (Mo’nique) tylko czeka, żeby odebrać jej dzieci. To już wkrótce okaże się dużo mniejszym zmartwieniem od prawdziwego problemu, jakim staje się coraz bardziej podejrzany dom oraz dziwnie zachowująca się najmłodsza latorośl, która zjada część swojej kupy, a drugą jej częścią obrzuca nauczycielkę w szkole.

Zwiastun filmu The Deliverance

Recenzja filmu Wybawienie

Za każdym razem to samo. Jest sobie reżyser, który nakręci coś niebanalnego (w tym przypadku Lee Daniels od Hej, skarbie), podbiera go Netflix, daje mu kaskę, żeby nakręcił coś dla niego, a on owszem kręci, ale jakiś zupełny banał, pod którym mógłby podpisać się każdy. Jak gdyby cyrograf z Netfliksem sprawiał, że w jednej chwili tracisz wszelkie ambicje i zadowalasz się bele czym. Nie wiem, czy znajdzie się choć jeden twórca, który po nakręceniu czegoś fajnego dostał forsę od Netfliksa i za nią nakręcił coś jeszcze bardziej fajnego. Chyba nie. Maksymalnie może to być oglądalny film, którego nie trzeba się wstydzić. W większości przypadków nawet to nie.

Każdy wie dobrze jak kończą się filmy, których krótki opis fabuły wskazuje na to, że oto kolejna rodzina wprowadza się do nowego domu, w którym zaczyna się dziać coś dziwnego. W przypadku Wybawienia nie będzie inaczej. To już bardziej ja zabawiłem się kiedyś tą konwencją przy okazji jednego z pierwszych, o ile nie pierwszego Prima Aprilisu, choć tylko w trzech zdaniach. Lee Daniels nie bawi się nią w ogóle. Śmiertelnie poważnie snuje historię nawiedzenia jak gdyby przetrzepane na każdą stronę schematy takiego kina w jego rękach stawały się diamentem wygrzebanym z topornego węgla. I mam wrażenie, że naprawdę wierzy w ten swój film, a nie nakręcił go tylko dla kasy. Być może przekonująco brzmi dla niego tak chętnie powtarzany slogan reklamowy mówiący o czymś pierwszym w historii. Pierwszy polski slasher. Pierwszy bollywoodzki film o zombie. Pierwszy horror z nawiedzanymi Afroamerykanami. Zwykle poltergeisty gnębiły białoskórych mieszkańców domów zakupionych po okazyjnej cenie na terenie dawnego cmentarza. Teraz trafiło na czarnoskórą rodzinę, bo i czego spodziewać się po do bólu afroamerykańskim twórcy, jakim jest Lee Daniels. To reżyser tej uprzywilejowanej nowej generacji czarnoskórych twórców, których nowy świat powitał z szeroko otwartymi ramionami i pozwala im snuć na ekranie historię uciskanych braci. Przez system, przez władzę, przez historię, przez rasizm, a teraz jeszcze przez demony. Jestem pewien, że z tej historii da się też wykombinować jakąś metaforę, choć to przy okazji, bo przecież jest to film oparty na faktach.

Oparty na faktach. Wiadomo, ktoś, gdzieś, kiedyś słyszał w nocy chrobotanie na strychu i już, jest to fakt, na którym można oprzeć film. Potem już ofiary opętania popylają po ścianie plecami w jej stronę na nienaturalnie ugiętych kończynach i jest to w porządku, bo film tylko oparty jest na faktach. Całą resztę można sobie zmyślić. I spoko, tylko skąd wiara, że ktoś wystraszy się takich dyrdymałów, które wiadomo, że nigdy się nie wydarzyły. Ja wiem, Afroamerykanie są sprawni, ale chyba nawet opętani takich ewolucji nie wykonają.

Oddać jednak trzeba Danielsowi, że widać po filmie Wybawienie wprawną rękę zdolnego twórcy, który otacza się podobnymi mu specjalistami. Szczególnie w pierwszej połowie, kiedy rozgrywa się obyczajowy dramat rodziny, przed którą rzucane są kłody. Wiele interesującego się tam nie dzieje, ale przyjemnie ogląda się ładnie skomponowane kadry i obserwuje zdolnych aktorów, którym kazano udawać, że to poważna produkcja o poważnych problemach i z potencjałem na zesranie się widza ze strachu. Nic z tego, nikt się na Wybawieniu nie zesra. A nie, sorry…

W efekcie jedynym godnym uwagi elementem nowego dzieła Danielsa jest Glenn Close. Idąc tropem Elegii dla bidoków znowu zaserwowała sobie szokującą metamorfozę, ale nie chodzi mi o to, że wybitnie gra i przyjemnie na to popatrzeć. Jest wybitną aktorką, więc jak ma grać? Godne uwagi jest tutaj co innego. Zwykle kino przyzwyczaiło nas do tzw. token black guyów, a tymczasem tutaj dostaliśmy token white woman. To ekstremalnie rzadki przypadek białej aktorki wrzuconej pomiędzy all-czarnoskórą obsadę w dużej, praktycznie głównej roli. Z takiego powodu zgrzytający zębami na randomowo wrzuconych do filmów gejów, BIPOC-ów czy wyznawców latającego potwora spaghetti jeszcze nie mieli okazji pozgrzytać. (Nie wiem, czy biała seniorka rodu również pojawia się w prawdziwej historii, na kanwie której oparty jest film, bo był na tyle nędzny, że nie chciało mi się nawet sprawdzać).

Jedni chwalą, ja ubolewam, że wepchnięto biedną Glenn Close do tego potworka i kazano zapodawać tekstami rodem z Milczenia owiec. „Czuję smród twojej cipy!” rzuca do córki, która się obrusza i odkrzykuje, że „O nie, kochana, nie ma mowy!”. Wszak może borykać się z alkoholizmem, opieką społeczną i zbuntowanymi dziećmi, ale cipę zawsze ma wymytą, bo nigdy nic nie wiadomo. Sorry, nie mogłem się powstrzymać. W końcu to najfajniejsza scena/dialog w całym filmie.

(2624)

Podziel się tym artykułem: