Najciekawsze materiały do: Doom (1993)

Woflenstein Chodził na 286 12mhz 1 ram i vga bądź cga 1mb To grałem w dooma grałem dopiero 5 lat po premierze na nowym kompie jak był jusz Duke Nuken 3D i Quake Także był jusz wtedy zacofany i mi jakoś niepodeszedł ale i tak dam
8/10 ze wzgąd na dobre stare czasy dzieciństwa

Czemu nie mogłem żyć w starych dobrych czasach kiedy DOOM powstawał i każdy się nim zachwycał?
--------------------------------------------------------------------------------------
Ta gra ma wszystko co FPSy powinny mieć. Odprężającą muzykę, rozwałkę, sekrety, design poziomów i inne. DOOMGUY czy Blazkowicz z Wolfensteina 3D, te mordki mogły pokazać więcej niż połowa dzisiejszych pseudo-głównych bohaterów. Multiplayer może bardzoooooo szczątkowy i może ssać, ale ile to frajdy daje to szybko tempo :P
MINUSY
-szkoda że w sekretach nie można znaleźć członków naszego oddziału, którzy by nam pomagali
PLUSY
za dużo by pisać

9.0 ;)

Jedna rzecz mnie nurtuje, kim jest ten kolo na okładce w tle?

CHCIAŁBYM ZAZNACZYĆ, ŻE W OCENIE GRY NIE KIERUJĘ SIĘ ŻADNYM SENTYMENTEM, BO W GRĘ PIERWSZY RAZ ZAGRAŁEM W 2018 ROKU
Gra jest świetna, wg mnie 1 z 2 najlepszych shooterów, chociaż DOOM bardziej przypomina grę akcji niż FPSa. Bardziej niż na strzelaniu, musimy się skupić na omijaniu ataków przeciwników, sprawnym gospodarowaniu amunicją (żaden przeciwnik nie jest problemem, jeżeli masz odpowiednią amunicję, ale amunicji nieczęsto jest dużo) czy znajdowaniu drogi na mapie. Gra ma świetny level design - każdy poziom jest inny, bo w jednym mamy gonitwę po ciasnych (świetnie się łączących) korytarzach, w innym szukanie ukrytych przejść, w kolejnym zabawę z teleportami, a w jeszcze innym walkę z bossem. Jest tutaj świetnie wyważony poziom trudności, który stopniowo wzrasta, przez co gra zawsze stanowi wyzwanie - do tego poszczególne poziomy trudności nie wydłużają pasków życia przeciwnikom, ale zupełnie zmieniają układ przeciwników w poziomach. Soundtrack tej gry to cudo, a do tego ma wiele nawiązań do dobrej muzyki metalowej. Do tego gra ma wiele sekretów do znalezienia, niektóre z nich naprawdę ciężko znaleźć. Polecam każdemu, nie tylko fanom strzelanek.

PS To samo mógłbym napisać o Ultimate DOOM (wersja gry z dodatkowym epizodem z 1995), ale nie ma sensu pisać tego samego w dwóch wątkach.

Zakupiłem na GOG.com, zainstalowałem, odpaliłem... gdy ta gra wyszła, miałem 2 lata :D I dopiero teraz tak naprawdę chciałem zobaczyć, dlaczego Doom jest klasykiem klasyków nad klasykami w historii FPSów, ale też ogólnie komputerowej rozrywki. Odpalam grę... i się wciągnąłem!!! Już od samego głównego menu, od samego początku. Co mnie urzekło w tej grze? WSZYSTKO. Dla mnie ocena 10/10. Dynamiczna, świetna oprawa muzyczna i dźwiękowa, wartka akcja, świetne kampanie i dobrze skonstruowane mapy, broń która po prostu daje kopa i czuć jej moc, mroczny klimat piekła na Marsie. A że graficznie to "pikseloza"? Myślę, że to niewielu przeszkadza, bo po prostu ta gra jest grywalna jak cholera!!! :D Hit hitów, klasyk klasyków, gra przełomowa, będę do niej wracał :D

Doom 1993 legendarna gra FPS mająca ogromny wpływ na ten gatunek. To jedna z tych strzelanek 3d, która daje niesamowitą frajdę z strzelania do wrogów. Gra stawiała, by nas uraczyć tym co najlepsze - rozwałką. I to gra robi dalej perfekcyjnie. Biegasz, strzelasz, powtarzasz. I to po prostu działa. Gra daje nadal mega dziką satysfakcję, wciąż jest dynamiczna i po prostu chce się w to grać tak jak w sequel Doom II.

Polecam grać pod gzDoom z modami Brutal Doom + Ultra HD Texture (Wymagany do działania modów jest plik z gry Doom 1.wad z wersji Ultimate Doom, bo inaczej nie działa z Brutal Doom)

Tak wygląda gra pod gzDoom z modami Brutal Doom + Ultra HD Texture jak na video.
www.youtube.com/watch?v=jolqkKx8P20

Klasyk którego warto znać ponieważ to od tej gry zaczęło się przyjmować jako gry Doomo-podobne rewolucyjna dla swoich czasów szturmem zdobywając popularność graczy. Największą popularność wśród broni zdobył Big Fuckin Gun Wyszukiwanie kart bądź czaszek dostępu do określonych miejsc.Fakt zachowania wrogów są dość słabe (poza Bossami) Ciekawostką jest fakt że grę udostępnianio graczom za darmo jako pierwszy epizod a nie jeden jak obecnie poziom. Polecam

Doom. Gra legenda. Kultowa. Jeden z praojców FPS-ów. Kamień milowy wirtualnej rzezi. Najwspanialsze złote dziecko id Software. Można tak wymieniać w nieskończoność. Niech potwierdzeniem tego będzie fakt, że strzelaniny, które powstały po Doom’ie, czerpały z rozwiązań (zarówno technologicznych, jak i mechanicznych) i często nazywane były po prostu grami „doomopodobnymi”.

Doom powstał w 1993 roku (premiera 10 grudnia, więc święta były wystrzałowe…) na MS-DOS, ale obecnie chyba nie ma już platformy, na której nie można by w niego zagrać. Poza PC dostępny jest na PS1, GBA, X360, iOS, PS4, XONE, Switcha i Androida. Samą grę zresztą można odpalić na wszystkim co ma ekran – uruchamiano go już na takich urządzeniach jak bankomat, lodówka, kalkulator graficzny, drukarka, aparat fotograficzny, czy nawet… test ciążowy. Obecnie można kupić grę za kilka sztuk złota choćby na Steam’ie, czy GOG-u – wystarczy kupić, pobrać i grać do woli.
Doom został wyprodukowany i wydany przez firmę id Software, znaną między innymi z wcześniejszych swoich hitów: Wolfenstein 3D (1992) i Commander Keen (1990). I co prawda nie był pierwszym shooter’em w historii, ale wyznaczył wiele standardów, które są używane do dziś. Z resztą mamy teraz „boom” na retro shooter’y, gdzie wiele nowych produkcji przypomina technologicznie właśnie Doom’a.
Oczywiście poza samymi graczami, gra została również zauważona przez przeciwników gier. Doom był krwawy, brutalny, ale… jest tylko grą (raczkującą technologicznie). Zlepek pikseli składający się na zwłoki, rany i krew nijak się miał do realistycznych scen z filmów, choćby takiego RoboCop’a, gdzie egzekucję Alex’a J. Murphy’ego nadal mam gdzieś z tyłu głowy ze względu na jakość i brutalność sceny, a film powstał 6 lat przed Doom’em. Zresztą ja rozumiem, że można się oburzyć na sprowadzenie mordu niewinnych, ale w Doom’ie kopie się tyłki demonom! Na moje, to Watykan powinien rozdawać ją na swoich seminariach dla egzorcystów z naklejką papież poleca!

Fabuła w grze jest szczątkowa, niczym poziom IQ przeciętnego drechilessa. Jakaś tam jest. I stanowi tylko tło dla sieczki na ekranie. Wielu graczy nawet jej nie zauważy.
Ludzie skolonizowali Marsa, oraz jego naturalne satelity – Deimos i Fobos. Korporacja UAC (Union Aerospace Corporation) posiada tam swoje laboratoria, gdzie przeprowadza rożne eksperymenty – m. in. z teleportacją. I tak, zgodnie z prawem Murphy’ego, jeśli coś się może nie udać, nie uda się na pewno. I się nie udało.
Gracz wciela się w żołnierza Marines, wysłanego na Marsa za karę. Sprzeciwił się przełożonemu, co spowodowało zesłanie Marines na czerwoną planetę (a przełożonego na łono Abrahama). Gdy bazę trafia szlag, gracz musi sobie wystrzelać drogę ucieczki.

Doom był sukcesem. A sukces ma zawsze wielu ojców. A najważniejszymi byli panowie John Carmack i John Romero, którzy opracowali silnik graficzny – Doom engine. Przy silniku pomagali również Mike Abrash, Dave Taylor i Paul Radek.
Ciężko ocenić grafikę Doom’a w obecnych czasach. Ale w erze dinozaurów, gdzie Doom królował niezaprzeczalnie, gra wyglądała obłędnie! Pomimo tego, że tak naprawdę była grą 2D wyglądającą jak 3D. Różnorodni, świetnie wyglądający przeciwnicy. Zestaw kilku broni, z której każda przy strzale miała zróżnicowany efekt audiowizualny. I te poziomy. Nie były na jednej płaszczyźnie. Mieliśmy do dyspozycji schody, a nawet windy! Ale największe wrażenie robiły efekty świetlne. Pomieszczenia były oświetlone w różnej mierze, czasem światła migały lub gasły całkowicie, czego do tej pory się nie spotykało. I chociaż teraz, wielu może grafika odrzucić i bywa powodem do kpin, to uważam, że nadal wygląda lepiej, od niektórych (młodszych) gier typowo trójwymiarowych.

O ile dźwięki są na przyzwoitym poziomie (krzyki wrogów, strzały z broni), to ścieżka dźwiękowa wymiata ponad jakikolwiek poziom. Muzyka w Doom’ie to energia w czystej postaci. Bo czy jest ktoś tu na sali, komu nie cieszy się japa po usłyszeniu pierwszych kilku nutek „At Doom’s Gate” (E1M1). A im dalej w Mars, tym tempo nie niknie. To jest moc, którą zawdzięczamy Robertowi Prince’owi. Dzięki Robert!

Gra jest strzelaniną w konwencji FPP, gdzie broń jest widoczna. Aby przeżyć konieczne jest zbieranie różnych przedmiotów: amunicję, pancerze, apteczki i power-up’y. O dziwo, można posiadać zdrowia powyżej 100 jednostek. W późniejszych grach również stosowano taki zabieg, ale, tak jak to było np. w Quake 3 Arena, zdrówko powyżej normy powoli malało do poziomu 100. W Doom’ie tak nie ma.
To co zasługuje na pochwałę to SI przeciwników. OK, może to nie jest nic zaawansowanego (obecnie), ale po pierwsze, walczymy z hordą zombie i demonów, których jedynym celem jest nas zabić. Tacy przeciwnicy nie będą błyszczeć pod względem umiejętności taktycznych. Przeciwnicy atakują w różny sposób i preferują walkę na swoich zasadach. A najlepsze jest to, że potrafią nawet ze sobą walczyć, co można taktycznie wykorzystać do osłabienia siły żywej przeciwnika.
Do dyspozycji oddano nam kilka rodzajów broni. Pięści, piła łańcuchowa, pistolet, strzelba, działko łańcuchowe (taki minigun, tylko, że chaingun), wyrzutnia rakiet, karabin plazmowy i wizytówka serii (zarówno dla Doom’a jak i Quake’a), czyli BFG. Strzela się tu bardzo przyjemnie, a broń ma odpowiedni balans.
Do czego trzeba się przyzwyczaić to do save’owania. Na najłatwiejszym poziomie trudności co prawda chadzamy sobie jak po miejskim parku i większym zagrożeniem będzie lawa lub kwas (czerwona lub zielona podłoga), ale chodzi bardziej o problem, jakby to nazwać… różnicy pokoleń? Obecnie każda gra ma autosave’a, gdzie w czasach Doom’a nikt nie myślał o takiej opcji i po przejściu misji i wyłączeniu gry można się zdziwić po ponownym uruchomieniu programu i potrzebie rozpoczęcia etapu od nowa. To taka uwaga do młodych graczy.
Co fajne, gra nie odrzuci młodszych graczy (chyba, że tych, dla których liczy się tylko grafika – ci nie mają czego na Marsie szukać) i nawet osoby wychowane na nowych grach poradzą sobie z ujarzmieniem tego dinozaura. Lokalizacje to istne labirynty, ale nie są na tyle skomplikowane by się zgubić na kilka godzin, plus do dyspozycji mamy mapę. Gra też nie prowadzi nas za rączkę i trzeba pochodzić by odnaleźć odpowiedni przycisk / kartę / czaszkę. Ale jak już wspominałem, mapy są dość małe i w końcu trafi się na szukany przedmiot / mechanizm. Przejście jednej misji trwa od kilku, do kilkunastu minut (jeśli zwiedzamy lokalizacje). Dodatkowo nowe wersje gry są odpowiednio skonwertowane – sterowanie jest jak w dzisiejszych FPS-ach (można nawet rozglądać się myszką, aczkolwiek tylko w poziomie).

Grę ogrywałem na Steam’ie, gdzie jest bardzo tania (około 20 zł) i często w promocji. Można również ściągnąć do niej masę darmowych modów, które całkowicie zmieniają rozgrywkę i styl gry.

Podsumowując:
+ Świetnie zaprojektowane lokacje, broń i przeciwnicy.
+ Krótkie, ale treściwe misje.
+ Dobrze się strzela, gra się niesamowicie przyjemnie.
+ MUZYKA!

- Strona audiowizualna może w obecnych czasach odrzucić niektórych graczy (pikseloza i midy).