Recenzja gry Dragon Ball: Xenoverse 2 - za mało nowości

Ogromna poczekalnia pełna jest odzianych w pstrokate stroje postaci, stworzonych przez innych graczy.

Podobnie jak w „jedynce” przygodę rozpoczynamy od wyboru rasy. Będziemy mogli między innymi pokierować człowiekiem, saiyaninem czy różowoskórym demonem zwanym majina. Bogate możliwości kreacji i często absurdalne akcesoria sprawiają, że trudno trafić na dwie podobne postacie, zaś oglądanie kolejnych dziwacznych tworów występujących w sieci potrafi być całkiem zabawne.

Kiedy już stworzymy własnego podróżnika w czasie, przeniesiemy się do Conton City – naszej nowej bazy wypadowej. W miasteczku spotkamy innych graczy, będziemy mogli spróbować swoich sił tak w głównym wątku, jak i w pobocznych Parallel Missions, a w wolnym czasie zrobimy potrzebne zakupy. Poza graczami i mało wygadanymi NPC w miasteczku znajdziemy też różne wyzwania, jak i nauczycieli, u których – po ukończeniu serii misji – odblokujemy dalsze ataki.

Nowe miasteczko wydaje się o wiele większe i bardziej różnorodne niż hub z „jedynki” i nie jest pocięte przez ekrany ładowania. Nim jednak uzyskamy zdolność latania, lokacja szybko nam zbrzydnie, a to za sprawą ślamazarnego truchtu naszej postaci i mało intuicyjnego systemu szybkiej podróży. Niemniej muszę pochwalić twórców za jeden smaczek – w pewnym momencie pojawiła się możliwość zaimportowania postaci z „jedynki”. Kiedy tak się stało, rynek w bazie wypadowej ozdobił pomnik mojego poprzedniego bohatera, a ja dostałem na start gry solidny zastrzyk gotówki.

Nim się obejrzycie, też będziecie miotać takimi atakami na prawo i lewo.

To nie jest moja ostateczna forma

Podczas misji przenoszeni jesteśmy na osobną arenę, gdzie – nim upłynie limit czasu – musimy zazwyczaj unicestwić wszystkich przeciwników. System walki nie zmienił się zbytnio od czasu Dragon Balla: Xenoverse – do dyspozycji mamy standardowo dwa różne ataki fizyczne, dystansowy atak energetyczny oraz specjalne techniki, które dobieramy wedle uznania (oczywiście po uprzednim odblokowaniu tychże). Mimo praktycznie nieskończonych możliwości w łączeniu wspomnianych ataków system walki okazuje się, niestety, banalnie prosty i zbyt często nagradza ślepe spamowanie kilku kombinacji na przemian z unikami i atakami energetycznymi. To oczywiste, że nowym grom z cyklu daleko do takiego Tekkena czy Soul Calibura, bo to zupełnie inny rodzaj bijatyki, ale bardziej zręcznościowy charakter tłuczenia wrogów wcale nie musi robić z gracza idioty, co pokazała seria Naruto Shippuuden: Ultimate Ninja Storm.

Misje kooperacyjne potrafią być równie chaotyczne, co przyjemne.

Kiedy już nauczymy się potrzebnych ataków i znudzi nam się rozwijanie głównego wątku oraz toczenie znanych na pamięć walk z serialu, możemy uciec do opcjonalnych Parallel Missions. Zadania te ukończymy z pomocą maksymalnie dwóch graczy lub kompanów sterowanych przez sztuczną inteligencję. Może i te dodatkowe misje nie są szalenie rozbudowane czy specjalnie wymyślne, jednak granie z ludźmi powoduje, że sprawiają o wiele większą frajdę niż widowiskowe starcia z głównego wątku, które musimy zaliczać na własną rękę. Same misje poboczne nagradzają punktami doświadczenia, potrzebnymi do rozwoju statystyk, i walutą, która przydaje się podczas zakupów.

Customizacja naprawdę daje radę i pozwala wybaczyć część wad.

Mimo słabego startu emitowana właśnie w Japonii seria Dragon Ball: Super powoli zaczyna przekonywać do siebie fanów. Pojawienie się bohaterów z nowego cyklu anime miłośnicy gier osadzonych w uniwersum „Smoczych kul” w przypadku Xenoverse 2 uważali za pewnik. Muszę ich, niestety, rozczarować – postaci z Dragon Balla: Super jest tu jak na lekarstwo, a za część z nich przyjdzie nam zapłacić w DLC.

Mimo że zadania w grze okazują się na dłuższą metę monotonne, do dalszej zabawy zachęca pogoń za przysłowiowym „lootem” – coraz to lepszym sprzętem potrzebnym do stworzenia zbalansowanej postaci, która będzie idealnie odpowiadać naszym preferencjom. Zbieranie kolejnych zbroi czy rękawiczek i testowanie, jak komponują się z naszym zabijaką, zmienia się w zabawę w samą w sobie – szczególnie że fantów jest naprawdę sporo, a po ukończeniu głównego wątku odblokowujemy zaledwie część z dostępnego żelastwa. Jakby tego było mało, do naszej dyspozycji oddany został jeszcze system craftingu i łączenia różnych elementów wyposażenia postaci w potężniejsze przedmioty. Taka forma zabawy sprawia, że o wiele więcej czasu spędzamy na zakupach i wytwarzaniu rzeczy niż na samych walkach – co, gdy uda nam się wreszcie dobrze trafić z zestawem zbroi, potrafi być szalenie satysfakcjonujące.

Niektóre zadania są całkiem zabawne.

Nieudana fuzja

Nastawiona na pogoń za sprzętem i grindowanie forma rozgrywki z pewnością ma swoich fanów, ale sprawia też, że duża część miłośników uniwersum może poczuć się rozczarowana nową smoczą grą. Jak przystało na mordobicie, tytuł oferuje również tryb versus do zabawy na jednym ekranie z drugim graczem. Jednak tak jak w „jedynce” tryb ten wypada bardzo słabo, a żeby go w ogóle aktywować, trzeba znaleźć specjalne miejsce w bazie wypadowej. Zwiedzając Conton City, natrafimy także na pomniejsze wyzwania i kolejne opcjonalne questy. Mimo że część z nich zapowiada się całkiem pomysłowo (np. pomoc Majin Buu w założeniu rodziny albo superbohaterski trening u boku Gohana), ostatecznie nużą i odsyłają z powrotem do kooperacyjnych misji.

Kamera w Xenoverse 2 jest chyba największym wrogiem Goku i spółki.

Graczowi mniej zaznajomionego ze „Smoczymi kulami” może się wydawać, że uniwersum to skazane jest na średniej jakości bijatyki – nic bardziej mylnego. Zdarzają się bardziej pomysłowe produkcje z logiem Dragon Balla – jak np. turowe RPG Dragon Ball: Fusions, które po ciepłym przyjęciu w Japonii trafi na europejskie 3DS-y w lutym przyszłego roku.

Jedną z bolączek Dragon Balla: Xenoverse 2 jest nierówna warstwa audiowizualna. Modele znanych bohaterów wyglądają jak wyjęte wprost z serialu, a potężne fale kamehameha i inne spektakularne techniki są dość widowiskowe. Niestety, kiedy nie oglądamy postaci i pokazów fajerwerków, nasze oko przykuwają sterylne plansze i niektóre, paskudne wręcz, elementy tła. Największym minusem jest chyba brak rozbudowanej destrukcji otoczenia – mimo że występowała ona już w Dragon Ballu Z: Budokai Tenkaichi na PS2 (!). Owszem, możemy zrobić od czasu do czasu mniejszą dziurę w podłożu, gdy ciśniemy naszym przeciwnikiem, ale szybko w grze zjawia się niewidzialna ekipa remontowa, która likwiduje skutki naszych niszczycielskich poczynań.

Jak przystało na grę dla fanów anime, mamy możliwość zastąpienia angielskiego dubbingu oryginalnymi japońskimi głosami. Jeśli natomiast nie jesteście miłośnikami tego języka i wolicie słuchać amerykańskich aktorów, przygotujcie się na nieprzyjemny widok – wypowiadane kwestie często nie są w ogóle zsynchronizowane z ruchem ust postaci. Na tym bolączki związane z udźwiękowieniem się nie kończą – mimo że eksplozje i odgłosy ciosów brzmią dobrze, nudnawa ścieżka dźwiękowa szybko daje się we znaki. Soundtrack w nowym Xenoverse nie różni się zbytnio od odtwórczych kawałków, jakie zaserwowano w kilkunastu poprzednich pozycjach z cyklu, dlatego granie na konsoli z użyciem innej muzyki jest jak najbardziej wskazane.

Momentami gra wygląda bardzo dobrze – gorzej jest, gdy postacie otworzą usta.

Jedną z największych wad gry okazuje się kamera, która często gubi się w chaotycznych potyczkach i staje groźniejszym przeciwnikiem niż niektórzy potężni złoczyńcy. Lekkie problemy z nadążaniem za jednym z kilku zawodników na ekranie są zrozumiałe przy tak dynamicznych starciach, ale niekiedy zachowanie kamery potrafi przyprawić nas o zawrót głowy. Ponadto sprawia ona, że nierzadko gubimy przeciwnika i kończymy bardziej złożoną kombinację, strzelając falą energii na ślepo i lądując w pozycji tyłem do adwersarza. Takie niedopracowanie jest nie do pomyślenia w widowiskowej bijatyce anime, bo ostatecznie psuje frajdę ze strać.

Ale Kuririna to już nie wskrzeszaj, OK?

Oj, Dragon Ballu: Xenoverse 2... co ma z tobą począć silący się na sprawiedliwą ocenę recenzent, który jest jednocześnie wielkim fanem serialu? Z jednej strony mamy irytującą kamerę, za prosty system walki i powtórkę tego, co znamy z „jedynki”. Z drugiej zaś przyjemną zabawę w kooperacji i uzależniający grind oraz pogoń za ekwipunkiem. Mimo że nowy Dragon Ball nie wnosi wiele do mechaniki poprzedniej gry, a liczne problemy odbierają tej produkcji prawo do określania jej mianem bardzo dobrej, nie da się ukryć, że ten specyficzny miks gatunków potrafi wciągnąć. Szkoda tylko, że Dragon Ball: Xenoverse 2 wydaje się być robiony maszynowo, a nowości jest tu jak na lekarstwo. Niemniej pozycja ta udowadnia, że w owej dziwnej mieszance gatunków wciąż drzemie potencjał, na którego pełną realizację istnieje duża szansa w kolejnej grze. Nowej smoczej bijatyce daleko do ideału, ale fani uniwersum, jak i ci, którym przypasował model zabawy w pierwszym Xenoverse, bez wątpienia dadzą się przekonać. Inni muszą, niestety, poczekać na ciut lepszego Dragon Balla.