Need for Speed Unbound Recenzja gry
Recenzja gry Need for Speed Unbound - totalne przeciwieństwo Forzy Horizon
Need for Speed Unbound to z jednej strony mała ewolucja poprzedniej odsłony cyklu zatytułowanej Heat. Ale to również tytuł, który odważnie wypełnia luki w tym, czego nie daje Forza Horizon – i jest to jego największa zaleta.
Pierwszy kontakt fana serii Need for Speed od lat 90. z jej najnowszą odsłoną Unbound jest trochę jak analizowanie listy nominacji na młodzieżowe słowo roku. Niby wiadomo, o co chodzi, ale generalnie to już raczej „nie ta bajka”. Studio Criterion Games postawiło na doprawienie kolejnej gry o nielegalnych wyścigach samochodowych klimatem street artu – i to nie tylko w związku z wszechobecnymi graffiti, muralami oraz hip-hopową muzyką, ale i komiksowymi wstawkami graficznymi wokół fotorealistycznych modeli samochodów.
Ta odważna i kontrowersyjna decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę. Rysunkowe efekty spodobały się nawet takiemu zatwardziałemu fanowi Porsche Unleashed (czyt. boomerowi) jak ja. Idealnie pasują do zręcznościowej, nierealistycznej rozgrywki, zwłaszcza podczas nocnych wyścigów, kiedy szczególnie rzucają się w oczy. Kreskówkowe postacie z kolei wypadają znacznie lepiej niż „andromedowe” twarze silnika Frostbite czy podrzędni aktorzy z Need for Speed 2015, nadając grze unikalny styl. Muzyka spójnie dopełnia całą tę streetartową otoczkę i obfituje w wiele świetnych kawałków.
Nawet prowadzenie pojazdów wypada zaskakująco dobrze i oferuje chyba najlepszy model zręcznościowej jazdy od lat – oczywiście biorąc pod uwagę tylko serię Need for Speed. Ściganie się ulicami miasta Lakeshore może nie dorównuje fizyką wyścigom z Forzy Horizon, ale jest całkiem przyjemne. Szkoda jedynie, że twórcy skupili się głównie na drobnym modyfikowaniu patentów z poprzedniego NFS-a, zamiast stworzyć coś nowego lub sięgnąć chociażby po mechaniki z kultowego Most Wanted. Czuć, że to mała ewolucja poprzedniej odsłony serii, a nie next-genowa produkcja w każdym aspekcie.
Wywiad z Rockym zamiast blacklisty
- wspaniała oprawa audiowizualna;
- zaskakująco dobre i pasujące do klimatu gry komiksowe wstawki;
- przyjemny, zręcznościowy model jazdy – najlepszy z ostatnich odsłon serii;
- odczuwalny, oferujący spore wzywanie system stopniowej progresji, zwłaszcza przez pierwszą połowę gry;
- duże możliwości tuningu samochodów;
- w końcu miasto pełne przechodniów, a co za tym idzie – życia;
- świetny soundtrack, ale brakuje choćby paru piosenek z innych gatunków.
- nudna, przegadana fabuła, którą poznajemy głównie z telefonicznych rozmów prowadzonych podczas jazdy i która każe cztery razy powtarzać ten sam schemat;
- nadal irytująca policja bez ciekawych mechanik w pościgach;
- mała różnorodność trybów wyścigów;
- tryb PvP mógłby być bardziej dopracowany;
- pierwsze godziny potrafią być trudne i frustrujące dla mniej doświadczonych graczy.
Need for Speed Unbound to praktycznie jedna gra podzielona na pół, bo swobodna jazda z wyścigami sieciowymi to zupełnie osobny byt obok kampanii fabularnej, którą podświadomie i tak włączamy na początku. A fabuła, jak to w ostatnich NFS-ach, jest ponownie bardzo słaba. Kopiuje znany z Most Wanted wątek skradzionego cennego samochodu i mozolnego zaliczania wyścigów w coraz szybszych maszynach, by go odzyskać, i nawet nagradza fanów pamiętających tę część kapitalnym easter eggiem. Tylko że tak jak w paru poprzednich odsłonach cyklu próba połączenia świata nielegalnych zawodów piratów drogowych i konfliktów z policją z niską kategorią wiekową gry przyjaznej dzieciom przyniosła tylko masę żenujących dialogów i bohaterów pasujących bardziej do seriali z Disney Channel.
Najciekawszą częścią trybu fabularnego, oprócz paru zdań nawiązujących do takich pozycji jak Duke Nukem, Top Gun czy Stranger Things, jest dziwny moment, kiedy musimy wysłuchać wkomponowanego w fabułę pseudowywiadu z raperem ASAP Rockym. Artysta przez klika minut raczy nas filozoficznymi truizmami, a gra wyłącza na ten jeden etap denerwującą policję i presję czasu, byle tylko gracz skupił się jego wywodach. To iście surrealistyczne doświadczenie, zapadające w pamięć chyba tylko dzięki temu, że fabuła przypomina bardziej sztukę teatralną niż film akcji. Nieliczne cutscenki mają miejsce tylko w dwóch pomieszczeniach, a pomiędzy nimi słuchamy przegadanych dialogów w trakcie jazdy samochodem.
Komiksowe wstawki nie są złe - nadają grze unikalny styl.
Czekając na sobotę
Twórcy poza tym podpatrzyli ubisoftowe szablony i podzielili kampanię na identyczne, powtarzalne fazy. Odhaczając dni i noce w kalendarzu, przez sześć dób zbieramy pieniążki, by wpłacić wygórowane wpisowe na nieco ważniejszą sobotnią imprezę. I tak cztery razy przez cztery wirtualne tygodnie – ciułaj, wygraj, powtórz. W efekcie byłem ciągle zafiksowany na sobocie, traktując resztę wyścigów jako przymusowy grind. A grindować jest co, bo przez pierwszą połowę zabawy kasa spływa powoli. Każda drobna wygrana jest dodatkowo pomniejszana przez wymóg wpisowego i ryzyko utraty zarobków po spotkaniu z policją, toteż można zapomnieć o kolekcjonowaniu wymarzonych aut. Dopiero od trzeciego tygodnia zaczynają się konkretne wypłaty.
Dla kogoś, kto polubił hojność i przystępność Forzy Horizon rozdającej dziesiątki najlepszych samochodów od pierwszej godziny, będzie to jak zderzenie ze ścianą. Unbound początkowo wymaga od nas decyzji finansowych, jakbyśmy mieli kredyt we frankach szwajcarskich – liczy się finisz nawet poza podium, jeśli da się zarobić parę dolców, a trzy auta w garażu to już bogactwo! Można powiedzieć przewrotnie, że EA w końcu udało się stworzyć grę, w której odczuwamy dumę ze swoich osiągnięć, bo każdy sukces w pierwszych tygodniach kampanii Unbounda cieszy, a my skupiamy się na dopieszczaniu auta i dostosowywaniu go do wymogów różnych wyścigów, zamiast zmieniać wozy jak rękawiczki.
Tuning jak zwykle odgrywa istotną rolę w Need for Speed – zamiast kupować nowy samochód, możemy ulepszać stary coraz mocniejszymi częściami, robiąc z wozu klasy B auto A+. Przy modyfikacjach wizualnych również da się zaszaleć i stworzyć swój wymarzony „wieśtuning”. Znamienne jednak jest to, że zabrakło licencji na logotypy realnych firm tuningowych. Znane loga wypełniły za to „tuning” postaci, czyli możliwość zmiany stroju naszego bohatera na markowe ciuchy, co w sumie pasuje do młodzieżowego klimatu całej gry.
Model jazdy jest całkiem przyjemny, a każdy wyścig obfituje w sporo dynamicznych zdarzeń.
Przeciwnicy SI – bardziej pechowi i naturalni niż zrobieni z gumy
Dobre wrażenie robi sztuczna inteligencja rywali. Zwykle w tego typu tytułach mamy do czynienia z rubber bandingiem, czyli „gumową” SI, która najpierw oddala się od gracza z kosmiczną prędkością, a potem zwalnia, dając się dogonić przed metą, by można było jeszcze wygrać w dramatycznym finiszu. W Unboundzie para samochodów też zawsze wysuwa się naprzód, ale wykonując perfekcyjny start, da się od razu przykleić do nich i nie zostawać tyle, a nawet prowadzić od samego początku. SI popełnia też typowo ludzkie błędy, nie wyrabiając na zakrętach lub zderzając się z różnymi przeszkodami. Część z nich to zapewne losowe, niezaprogramowane wypadki, których nie da się uniknąć przy tak nienaturalnych prędkościach, ale inne wydają się zwykłą, naturalną nieuwagą.
Poza tym kampania nie grzeszy szerokim wachlarzem wyścigów. Praktycznie cały czas mamy do czynienia tylko ze sprintem lub okrążeniami, przerywanymi raz po raz driftowaniem lub trybem z samotnym taranowaniem beczek i pachołków na punkty. Zniknął gdzieś off-road, pojedynki 1 na 1 pojawiają się dopiero pod koniec kampanii, a eliminacja zarezerwowana jest wyłącznie dla sobotniego wyścigu. Sporadycznie dostajemy dodatkowe zadania z jazdą w określonym limicie czasowym lub zgubieniem pościgu, co niczym nie różni się od standardowej rozgrywki. Starsze odsłony cyklu były pod tym względem trochę bardziej urozmaicone. A jeśli chodzi o policję… jest lepiej niż w Heacie, ale nadal niezbyt dobrze.
Policyjny Pac-Man
Dobra wiadomość okazuje się taka, że w porównaniu z Heatem radiowozy w Unboundzie są mniej zabójcze i nie masakrują nas po trzech uderzeniach. Praktycznie każdy pościg do poziomu trzeciego, a często i czwartego, da się wymanewrować lub zgubić nawet słabszym wozem, co jest całkiem satysfakcjonujące. Problematyczny bywa level piąty pościgu, przy którym policja jest po prostu namolna i męcząca. Nie ma siły, by nas zezłomować, ale skutecznie prześladuje, blokując dostęp do garaży i wyścigów. Radiowozy materializują się znikąd, śmigłowce – nawet gdy nas teoretycznie nie widzą – potrafią kierować się w naszą stronę, ciągle utrzymując poziom alarmu.
W efekcie każda nocna jazda ze zdobytymi pieniędzmi przypomina bardziej rozgrywkę z Pac-Mana niż grę wyścigową. Jedziemy wpatrzeni w minimapę, starając się unikać za wszelką cenę czerwonych trójkącików pola widzenia radiowozów, co wygląda jak omijanie duszków w Pac-Manie. Zabrakło mi ciekawych mechanik z Most Wanted, takich jak destrukcja otoczenia spowalniająca goniących czy wyrównana walka ze spychaniem policyjnych ścigaczy. Praktycznie każdy pościg na levelu 5 kończył się ucieczką w wyniku jakiegoś błędu skryptu SI lub wykorzystywania exploitów z dziwnym zachowaniem policji przy wodzie i mostach.
Rozumiem, że to konsekwencja mechaniki z Heata oraz chęć utrzymania wysokiego poziomu trudności z dodatkiem pewnej dozy ryzyka przy każdym wypadzie na miasto, ale skoro dało się to zrobić ciekawiej i bardziej pomysłowo niemal dwie dekady temu, czemu nie dało się i teraz?
Gra potrafi wyglądać niemal fotorealistycznie - to głównie zasługa dobrego oświetlenia.
Sweet Home Lakeshore
Po paru przeprawach z policją na levelu 5 przestałem się dziwić, dlaczego multiplayer w Unboundzie został nazwany trybem jazdy swobodnej – bo nie ma w nim policji i dopiero w takich warunkach można swobodnie eksplorować miasto, szukając znajdziek i zaliczając różne wyzwania po drodze, co odblokowuje kolejne samochody do zakupu. Lakeshore, wzorowane na Chicago, to najlepiej wykonane miasto w najnowszych odsłonach cyklu Need for Speed, ale głównie w związku z tym, że najbardziej tętni życiem.
Twórcy w końcu skopiowali patent z uciekającymi w ostatniej chwili pieszymi z Drivera: San Francisco, dzięki czemu w Lakeshore sporo jest przechodniów na ulicach czy robotników na placach budowy, lub remontowanych odcinkach dróg. Samo miasto prezentuje się bardzo ładnie od strony graficznej, wyróżniając się autentycznym, naturalnym oświetleniem, co rzuca się w oczy przy deszczowej pogodzie. Wokół jest też sporo terenów wiejskich, gdzie można zboczyć z trasy i pomykać przez pola niczym w Forzy Horizon, a jesienna kolorystyka przypomina trochę dawne odsłony NFS-a. Zabrakło mi jednak jakichś wyróżniających się, unikalnych miejscówek, którymi Lakeshore na dłużej zapadłoby w pamięć – miasto jest ładne, ale takie... generyczne.
Gdy już nacieszymy się swobodną jazdą bez policji, można przetestować tryb wieloosobowy, który ma zupełnie osobny system progresji, garaż, portfel i bohatera. Wszystko wydaje się super, gdy mamy swoją ekipę i razem wchodzimy ścigać się na serwer – wtedy możemy aktywować jedno z wydarzeń, analogicznie jak w kampanii. Samotnicy znajdą się jednak wśród piętnastu innych graczy w jednej sesji, z których każdy chce robić coś innego. W efekcie można bezskutecznie czekać, aż ktoś zgodzi się wziąć udział w tym samym evencie lub przyjąć zaproszenie na zawody innej klasy. Warto wtedy mieć w garażu przygotowane na taką okoliczność auto. Na szczęście, gdy uda się już zebrać chętnych, ściganie się z żywymi, nieprzewidywalnymi przeciwnikami sprawia jeszcze większą frajdę.
Wyścigi off-roadowe zniknęły z listy, ale trasy czasem zabierają nas w bezdroża.
Anty-Forza Horizon
Need for Speed Unbound jest ciut lepszą grą od Heata, więc znowu mogę podsumować wszystko tymi samymi słowami: to najlepsze Need for Speed od 2015 roku – nie dlatego, że wyszło tak dobrze, tylko że tak łatwo było poprawić i przebić poprzednie odsłony cyklu. Ale można też spojrzeć na grę z zupełnie innej strony, zapominając na chwilę o dawnych, kultowych częściach, których wielu graczy nowego pokolenia zapewne w ogóle nie kojarzy.
Wtedy będziemy mieć do czynienia z naprawdę niezłą arcade’ową pozycją wyścigową, która nie próbuje ślepo kopiować Forzy Horizon, tylko skupia się na wszystkim, czego królowej samochodówek brakuje – a więc na tuningu wizualnym, policji, a zwłaszcza odczuwalnej progresji i poziomie trudności. To wyzwanie, w którym każdy nowy samochód jest wywalczoną nagrodą, w zdobycie której trzeba włożyć pewien wysiłek, a nie masowym spamem zalewającym wirtualny garaż. Mimo paru niedoskonałości Unbound to kawał prawdziwej gry, a nie familijny samograj – i choćby za to należy mu się trochę uznania.
O AUTORZE
Z grą Need for Speed Unbound spędziłem ponad 20 godzin, dobrze poznając jej wady i zalety. Nie sądziłem, że tak bardzo spodoba mi się miks fotorealizmu z komiksową kreską oraz hip-hopowy soundtrack – wszystko to bardzo pasuje do tej produkcji i nadaje jej unikatowy styl. Grałem w każdą odsłonę NFS-a od jego początków i ze smutkiem obserwowałem zapaść coraz słabszych części. Unbound podnosi poziom cyklu, choć wciąż jest to tylko mały krok w górę.
