Recenzja Resident Evil Village - nie tylko randka z Lady Dimitrescu

Resident Evil jak metroidvania

To, że reszta gry nie wypada tak dobrze jak początek, absolutnie nie oznacza, że całość jest słaba. Na Matkę Mirandę, nic z tych rzeczy! Jedenaście godzin, jakie zajęło mi ukończenie Village (według licznika wewnątrz gry, który zdaje się nie brać pod uwagę cutscenek – wydaje mi się, że rzeczywisty czas spędzony z kampanią był dłuższy), było od początku do końca angażujące i ciekawe. Główna w tym zasługa dobrze przemyślanej i najbardziej różnorodnej struktury rozgrywki, z jaką dotąd spotkałem się w grach z tego cyklu.

Po mocno liniowym początku tytułowa wioska staje przed nami otworem i otrzymujemy możliwość jej eksploracji celem gromadzenia zapasów i zdobywania skarbów. Wiele dróg i kosztowności przy pierwszej okazji pozostaje poza naszym zasięgiem – twórcy zaczerpnęli co nieco z gatunku metroidvania i skonstruowali tę lokację w taki sposób, by dzieliła się z nami swoimi sekretami stopniowo, na przestrzeni całej gry dając okazje do regularnych powrotów na już sprawdzone alejki i podwórka.

Oprócz tradycyjnej konieczności dbania o zapasy apteczek i amunicji zachętę do eksploracji stanowi również działający podobnie jak w Resident Evilu 4 kupiec. Chętnie nabędzie od nas zgromadzone kosztowności, w zamian oferując m.in. zasoby, nowe typy broni oraz możliwość ulepszania tych już posiadanych. Proponuje również debiutujące w cyklu usługi kulinarne – jeśli przyniesiemy mu mięso z upolowanych wcześniej wiejskich zwierząt (kur, ryb czy świnek), zamieni je w potrawy dające różnorodne bonusy. Wrażliwych uspokajam – jest to aktywność całkowicie opcjonalna i grę można ukończyć, nie uganiając się z nożem za ani jedną świnką.

To niestandardowe dla serii podejście bardzo dobrze się sprawdza. Z każdą kolejną wizytą w wiosce udostępniane są świeże sekrety czy zagadki środowiskowe, regularnie pojawiają się też nowe rodzaje przeciwników, byśmy nigdy nie poczuli się nadmiernie bezpiecznie. Ciułanie na następne ulepszenia i stopniowe oczyszczanie mapy okazuje się zwyczajnie satysfakcjonujące. Zwłaszcza że nie ciągnie się to tak jak we współczesnych grach z otwartym światem i kończy na długo, nim zdąży zamienić w przykry obowiązek. Nie miałbym nic przeciwko, by tego typu huby zagościły w cyklu Resident Evil na stałe.

Nie tylko lady Dimitrescu

Nie samą wioską jednak ósmy Resident Evil stoi. Poszukując córki, Ethan zmuszony jest zapuszczać się na tereny kontrolowane przez „lordów” wspomnianej sekty religijnej, na czele której stoi tajemnicza Matka Miranda. Artyści pracujący dla Capcomu przeszli samych siebie, projektując te postacie – nawet rodzina Bakerów z REVII ustępuje indywiduom z Village.

Mamy więc słynną dwumetrową lady Dimitrescu, na punkcie której oszalało pół internetu, oraz towarzyszące jej trzy wampirze córy, perfekcyjnie balansujące między kobiecym powabem a obrzydliwością. Jest też donna Beneviento robiąca doskonały użytek z faktu, że porcelanowe lalki są dla dużego odsetka ludzi absolutnie przerażające. Rybokształtny, pokryty śluzem i zdeformowany Salvatore Moreau to chyba najbardziej „residentowy” ze wszystkich „lordów”. Listę zamyka Karl Heisenberg udowadniający, że teatralność i zamiłowanie do tortur to zabójcza kombinacja.

Każdej z tych kluczowych postaci gra poświęca dość czasu, by mogły odpowiednio się zaprezentować i zrobić wrażenie, każda jest też mocno unikatowa, co ma przełożenie także na sposób rozgrywania związanych z nimi etapów. Zależnie od tego, z kim akurat się mierzymy, Village może oferować zabawę w berka jak z Mr. X w remake’u Resident Evila 2, sekwencje skradankowe, stawiać na czystą akcję niemal jak w rasowych FPS-ach czy na parę chwil mocno inspirować się horrorami przypominającymi Project P.T.

Życie Ethana Wintersa jest jak pudełko czekoladek – nigdy nie wiadomo, na co się natrafi. Możemy co najwyżej zawęzić pulę do doznań traumatycznych, bolesnych i odrażających. I ta różnorodność jest jedną z największych zalet gry Resident Evil Village.

Ręka, noga, lycan na ścianie

Niespecjalnie względem Biohazarda zmieniło się to, jak się w „ósemkę” gra. Pozostawienie pierwszoosobowej kamery pozwoliło ponownie uczynić całe doświadczenie bardzo immersyjnym. Capcom skrzętnie z tego korzysta, czy to poniewierając na najróżniejsze sposoby głównego bohatera, czy nazbyt często doprowadzając do sytuacji, gdy przeciwnicy zbliżają swoje twarze do jego oczu. Gra robi też użytek z tego, że w ten sposób widzimy znacznie mniej niż przy kamerze zawieszonej na ramieniu, i chętnie serwuje przeróżne niespodzianki atakujące nas zza pleców – szybko uczymy się tu, że warto się regularnie rozglądać. Aż szkoda, że tym razem zabrakło wsparcia dla gogli wirtualnej rzeczywistości – tytuł ten wydaje się być stworzony, by doznawać go z wykorzystaniem tej technologii.

Większych zmian nie wprowadzono również w tym, jak się strzela, choć za walkami stoi tym razem inna filozofia. Jest to kolejny aspekt, przy którym pomysły wypracowane w REVII zdecydowano się wymieszać z tymi z czwartej odsłony serii. W efekcie amunicji oraz zasobów, z których możemy ją sobie samodzielnie tworzyć w prostym systemie craftingu, jest bardzo dużo. O ile nie mamy skłonności do regularnego marnowania ich w głupi sposób, ryzyko, że wyczerpiemy wszystko na normalnym poziomie trudności, wydaje się niewielkie. Równoważone jest to przez znacznie większą niż zazwyczaj liczbę wrogów, z którymi musimy się mierzyć.

Village w bardzo udany sposób odświeża zestaw bestii, wykraczając daleko poza klasycznych zombie i stopniowo rzucając przeciwko Ethanowi różnorodne odmiany wilkołaków oraz innych maszkar. O ile najbardziej podstawowi nieprzyjaciele szybko przestają stanowić jakiekolwiek wyzwanie (nie można za to odmówić im świetnego wyglądu!) i muszą nadrabiać to liczebnością, tak często trafiamy także na przeciwników wymagających kombinowania, poznawania i wykorzystywania ich słabych punktów. Bestiariusz to kolejny duży plus gry i obawy, że zastąpienie zombiaków mitycznymi potworami zabije ducha serii, okazały się bezzasadne. Zresztą gra – w typowym dla Residentów stylu – ma naciągane, ale wpisujące się w ramy cyklu wytłumaczenie dla obecności takich stworzeń w tym uniwersum.

Okazyjne zagadki środowiskowe w większości opierają się na typowych dla serii schematach i polegają przykładowo na dopasowywaniu obiektów albo przesuwaniu rzeźb według nieco zawoalowanych instrukcji. Trafia się również kilka bardziej pomysłowych wyzwań, promujących kreatywne wykorzystanie silnika fizycznego gry czy spostrzegawczość. Do gustu przypadły mi szczególnie opcjonalne makiety labiryntów, którymi musimy manipulować, by doprowadzić kulę do celu pomiędzy torami przeszkód. Komórki mózgowe raczej nie przegrzeją się przy tym tytule, ale w kilku momentach być może będziecie zmuszeni przystanąć na chwilę i się zastanowić.

Duchy przeszłości

Fabuła Village jest znacznie mocniej powiązana z resztą cyklu niż w przypadku poprzedniej części. Tam przez gros czasu mieliśmy do czynienia z zamkniętą opowieścią, a związki z większą całością zaczynały rysować się dopiero przy samym końcu zabawy. „Ósemka” tymczasem nie dość, że stanowi bezpośrednią kontynuację wydarzeń z farmy Bakerów, to w owo zamieszanie od początku mocno wplątuje weterana serii Chrisa Redfielda i silniej łączy się z całym uniwersum. O ile pełna znajomość cyklu nie jest konieczna do zrozumienia historii Ethana i pozwala po prostu na cieszenie się garścią dodatkowych smaczków, tak rozeznanie w fabule Biohazarda może już być niezbędne. Na szczęście w menu głównym umieszczono krótkie streszczenie wydarzeń z tamtej odsłony serii, więc nie jest to bariera pozbawiająca frajdy z gry nowych odbiorców.

Opowieść stara się trzymać ustalonego kilka lat temu nieco poważniejszego tonu i temperować ciągoty do campu oraz absurdalnego efekciarstwa. Mimo to wciąż nie brakuje tu momentów, które po prostu trzeba akceptować z całym dobrodziejstwem konwencji, bo przeczą wszelkim zasadom fizyki i logiki (również tej wykreowanej wewnątrz gry – przykładowo ten sam przeciwnik raz może być niezniszczalnym terminatorem, by chwilę później paść od kilku celnych strzałów). Od sensu ważniejsze jest tu to, by zależnie od potrzeb było strasznie, obrzydliwie, ciekawie, a raz nawet wzruszająco. Do tej wyliczanki chciałbym móc dopisać jeszcze „zaskakująco”, ale tutaj akurat coś ewidentnie nie zadziałało i prawie wszystkie wielkie plot twisty, jakie zaplanowali sobie scenarzyści, okazują się łatwe do przewidzenia z dużym wyprzedzeniem.

Jeśli więc ktoś spodziewa się doskonale spiętej, przemyślanej i głębokiej fabuły... to jestem pod dużym wrażeniem, że dotarł w tej recenzji tak daleko, bo Residenty nigdy tym nie stały i Village nic tu zmieniać nie próbuje. Jest strasznie, jest ciekawie, ale bynajmniej nie sensownie. Nie ten adres.

Wioska strachów

Choć Resident Evil Village to pierwsza odsłona cyklu debiutująca na konsolach nowej generacji, nie odczułem wielkiego przeskoku względem poprzedniczek. Rozdzielczość tekstur jest wyższa, całość działa płynnie jak żyleta, a dzięki dyskowi SSD poznikały ekrany ładowania i ograniczony zasięg rysowania (choć czasem można wypatrzeć nieco zbyt późną i w efekcie widoczną gołym okiem podmiankę niższej jakości tekstury na ładniejszą), ale to by było na tyle. Poza tym całość wygląda podobnie jak „siódemka” czy remaki. Co oczywiście nie jest żadną wadą, bo wcześniejsze odsłony cyklu po latach wciąż prezentują się zjawiskowo – RE Engine to nadal niedościgniony pod tym względem silnik graficzny, za pomocą którego pracownicy Capcomu nadal potrafią zdziałać cuda. Najnowsza odsłona serii nie musiała więc dokonywać wielkiego skoku graficznego, by wciąż prezentować się świetnie pod względem technicznym.

Village błyszczy natomiast od strony artystycznej. O kapitalnych projektach postaci już wspominałem – lady Dimitrescu i jej córy, donna Beneviento ze swoimi laleczkami czy wilkołaki to jedne z najlepszych projektów, jaki zdarzyły się w tej serii i horrorach w ogóle. Wielu bossów spokojnie udźwignęłoby rolę głównych antagonistów całej gry albo nawet kilku odsłon cyklu, a tymczasem tu stanowią ledwie małą składową opowieści.

Kunszt artystyczny widać również w odwiedzanych lokacjach. Choć na papierze odludna wioska czy majestatyczny zamek budzą od razu skojarzenia z Resident Evilem 4, w Village lokacje te mają swojego własnego, oryginalnego ducha. Rozpadające się, pokryte wszechobecnym śniegiem i zagracone chaty stanowią doskonałą scenerię dla ataków wilkołaków, w zamku pełne przepychu główne komnaty kontrastują z brudnymi lochami czy tajnymi przejściami. Unikatowy klimat i satysfakcjonującą dawkę różnorodności oferują też kolejne odwiedzane lokacje, ale nie chcę psuć Wam niespodzianki i pozwolę odkryć je samodzielnie – nie będziecie zawiedzeni. Zwłaszcza gniazdkiem, jakie uwili sobie Beneviento oraz Heisenberg.

Suma wszystkich strachów

Cykl Resident Evil przeszedł długą i wyboistą drogę, podczas której musiał wielokrotnie „wynajdować się” na nowo. Nawet klasyczna „oryginalna trylogia” wcale nie jest takim monolitem, jakim uczynił ją nasz sentyment, i już na etapie drugiej odsłony serii mieliśmy do czynienia z wielkimi zmianami w klimacie zabawy, które nie wywoływały głośnych kontrowersji wśród ortodoksów co najwyżej dlatego, że internet był w tamtych czasach zupełnie innym miejscem niż dziś.

Resident Evil Village stanowi pod wieloma względami ukoronowanie tej ewolucji. To przemyślane połączenie charakterystycznych elementów dwóch czołowych odsłon cyklu, do którego dorzucono uczciwą porcję autorskich pomysłów. Całość doprawiono fenomenalnym i wyjątkowym dla tej części stylem artystycznym, tworząc jednego z najlepszych przedstawicieli zarówno serii, jak i całego gatunku survival horrorów.