Otto Braun

Otto Braun (Koningsbergen, 28 januari 1872 – Locarno, 15 december 1955), was een Duits sociaaldemocratisch politicus.

Na zijn middelbare school was hij werkzaam als arbeider. In 1888 sloot hij zich aan bij de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD). In 1892 zat hij twee maanden gevangen wegens majesteitsschennis. Na zijn vrijlating was hij redacteur van de Volkstribune. Van 1902 tot 1920 was hij gemeenteraadslid in Koningsbergen en sinds 1911 lid van het partijbestuur van de SPD. Van 1913 tot 1919 was Braun lid van de Pruisische Landdag. Tijdens de Eerste Wereldoorlog steunde hij de SPD standpunt van de "Godsvrede" met de burgerlijke regering.

Na de Novemberrevolutie 1918 was Braun lid van de Arbeiders- en Soldatenraad van Groot-Berlijn, lid van de Nationale Vergadering van Weimar en tevens minister in de Pruisische regering (tot 1919).

Van 1920 tot 1932 was Braun - met korte onderbrekingen - minister-president van Pruisen en leidde hij de stabiele SPD-Zentrum-DDP-coalitie. Pruisen was in zijn tijd het democratisch bolwerk van de Weimarrepubliek. Zijn regering werd in 1932 door de conservatieve rijksregering van Franz von Papen ten val gebracht: nadat zijn coalitie na verkiezingen geen meerderheid in de Landdag had installeerde von Papen een rijkscommissaris die de dienst in Pruisen uitmaakte.

Op 4 mei 1933 vluchtte hij voor de nazi's naar Zwitserland. Met Wilhelm Dittmann (sociaaldemocraat) en Joseph Wirth (katholieke Zentrumspartei) vormde hij een Duits democratisch comité in ballingschap. Na de Tweede Wereldoorlog was hij nog korte tijd politiek actief.

Zie de categorie Otto Braun van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.