Jelcz

Jeden z nowszych modeli Jelcza – 043

Podróba Szrotoplana – Vecto

Fani Jelcza

Jelcz – producent nowoczesnych^{[potrzebne źródło]} autobusów.

Typy autobusów[edytuj • edytuj kod]

• 043 – najnowocześniejszy z Jelczy, zawsze ma numerek innej linii niż tej, którą jeździsz. Zrzynka z czechosłowackiej Škody. Potocznie nazywany ogórkiem.
• 272 MEX – miejska wersja ogórka, uboższa o trzaskanie drzwiami :(
• PR100 – model, od którego po romansie z francuskim Berlietem rozpoczęła się kanciasta historia wyrobów z JZS.
• PR110 – jeden z siedmiu cudów techniki - piękny dwunastometrowy szrot. Tak zwana Peera. Jeździła wszędzie, tu i tam, nawet u Twojego sąsiada pod oknem. Też bardzo trwały produkt. 10 lat bez remontów i na złom.
• 120M – peerka po symbolicznym liftingu, ale i tak szrotowata. Wróg numer jeden babć autobusowych^[1] Pseudonim kwadrat.
• M11 – czarna rozpacz. Dosłownie. Nieudolna próba wyprodukowania własnego Ikarusa. Zwany MiGiem.
• M121 – nowsza wersja 120M. Podobno pierwszy niskowejściowy Jelcz! Tak zwany gniot.
• M181 – przegubowa wersja gniota, czyli bujająca na boki symfonia dźwięków wszelakich zwana odkurzaczem.
• M122MB – wygląda jak Mercedes O405N. Jedną z różnic są niewygodne siedzenia. Występuje w Gdyni i w Łodzi. MKM-y nazywają go jelczedes. Ciekawe dlaczego?
• M182MB – przegubowa wersja tego wyżej. Powstał tylko lub aż jeden egzemplarz, który w latach 1997–2012 jeździł po mieście smoka.
• Vero Dostawczak – gunwo ze znaczkiem Mercedesa, które nadaje się tylko na jazdę po wsiach.
• Libero – najarany autobus, który uśmiecha się do Ciebie. A wibruje jak cholera!
• Salus – gniot w wersji skróconej, bo przecież im mniej szajsu tym lepiej.
• Mastero – gniot z nową twarzą (cśś, może nie zauważą...).
• Vecto – z przodu wygląda jak Szrotoplan, ale to Jelcz. Może ukradli plany konstrukcji? był podobno pierwszym niskopodłogowym autobusem. Trwałość konstrukcji, to nie jest jego dobra strona.
• Tantus – patrząc nań, wciąż się zastanawiasz, kiedy ten przegub pierdyknie i ludzie wysypią się na asfalt. Kolejny - po Mastero - model który ukrywa swoje prawdziwe ja.

Jak rozpoznać Jelcza[edytuj • edytuj kod]

Wsiobus

Jelcze mają kilka wspólnych cech, niezależnie od modelu, daty produkcji czy przydatności do zużycia. Każdy Jelcz:

• Skrzypi bardziej niż inne autobusy,
• Niektóre są dziurawe,
• Nie wygląda jak Ikarus,
• Większość nie posiada tajemniczego, nieznajomego, gadającego pana.
• Po naciśnięciu gazu przez kierowca, z tyłu wydobywa się bardzo ekologiczny smród.
• Jego hamowanie trwa w nieskończoność.
• Jest pojemny – nawet Twoja teściowa się pomieści.
• Nowoczesny design – nad wyraz inny, lepszy chociażby od Solarisów.
• Jeździ nim pełno babć.

Podbite regiony[edytuj • edytuj kod]

Ekskluzywny Jelcz

W Polsce panuje jedna, jedyna zasada: JELCZ JEST WSZĘDZIE. A najwięcej poza miastem stołecznym (tu od zawsze królowały Ikarusy i Berliety).

Wygląd[edytuj • edytuj kod]

Wnętrze Jelcza

Z zewnątrz Jelcz to prostopadłościan na kółkach, przeszklony w górnej połowie i na przodzie ma wielki napis „Jelcz” zamiast loga. W każdym miejscu widać rdzę, z wyjątkiem dykt z numerami linii, które udają wyświetlacze. Niektóre mają stopnie w drzwiach, co ułatwia opanowywanie autobusu przez niektóre pasażerki i pasażerów. Podczas drogi czasem wybuchają czy odpadają im koła. Bądź gotowy na wszystko, co może się dziać szrotowatemu autobusowi.

Ciekawostki[edytuj • edytuj kod]

• Miejscowość, w której to produkowano nazywa się Jelcz-Laskowice.
• Aby zmylić pasażerów ze Stolnicy uważających: „Co z jamnikiem to dobre”, ZTM ponaklejał jamniki na wszystkie Jelcze.
• W niektórych miejscowościach dla Jelczy powstają lub powstawały osobne linie. Często o małej liczbie przystanków, by nie zużywać drogocennych drzwi.
• Wszystkie przedsiębiorstwa komunikacyjne w Polsce zamiast zamawiać dobrych, nowoczesnych 043, zamawiają znacznie gorsze i bardziej szrotowe wersje od Vero w górę.

Przypisy