Justin Gimelstob
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
26 stycznia 1977 |
Wzrost |
196 cm |
Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand |
Status profesjonalny |
1996 |
Zakończenie kariery |
2007 |
Gra pojedyncza | |
Wygrane turnieje |
0 |
Najwyżej w rankingu |
63 (19 kwietnia 1999) |
Australian Open |
2R (1999) |
Roland Garros |
1R (1999, 2000, 2003, 2006, 2007) |
Wimbledon |
3R (2000, 2003, 2005) |
US Open |
3R (1997, 1999) |
Gra podwójna | |
Wygrane turnieje |
13 |
Najwyżej w rankingu |
18 (8 maja 2000) |
Australian Open |
SF (2001) |
Roland Garros |
1R (1997–2000, 2003, 2006, 2007) |
Wimbledon |
QF (1998, 2004) |
US Open |
3R (1999, 2004, 2007) |
Strona internetowa |
Justin Jeremy Gimelstob (ur. 26 stycznia 1977 w Livingston) – amerykański tenisista, zwycięzca Australian Open 1998 i French Open 1998 w grze mieszanej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]Gimelstob rozpoczął treningi tenisowe jako 8–latek, mając za sparingpartnerów dwóch braci. Osiągał dobre rezultaty w rozgrywkach młodzieżowych – był m.in. liderem rankingu krajowego do lat 14 – a następnie z powodzeniem grał w rozgrywkach akademickich. Jeszcze jako amator, sklasyfikowany poza pierwszym tysiącem rankingu światowego, debiutował w grze pojedynczej w wielkim szlemie, eliminując w US Open z 1995 roku Davida Prinosila (nie sprostał w kolejnym pojedynku Richardowi Krajickowi). W 1996 roku dołączył do grona tenisistów profesjonalnych, pierwszą setkę rankingu osiągając w 1997 roku dzięki dwóm ćwierćfinałom w cyklu ATP World Tour. Wygrywał także imprezy ATP Challenger Tour.
Najwyższy w karierze ranking singlowy osiągnął w kwietniu 1999 roku, kiedy był notowany na 63. miejscu na świecie. Sporadycznie dochodził do półfinałów w rozgrywkach ATP World Tour, jednak w lipcu 2006 roku osiągnął finał w turnieju w Newport, na nawierzchni trawiastej, gdzie w decydującym meczu nie sprostał Markowi Philippoussisowi.
Praworęczny, wysoki Amerykanin (195 cm) preferował styl gry serwis–wolej i z powodzeniem startował w grze podwójnej. Jako deblista wygrał 13 turniejów z cyklu ATP World Tour oraz osiągnął 5 finałów, a w maju 2000 roku zajmował 18. miejsce w rankingu światowym. W 2001 roku, mając za partnera Scotta Humphriesa, doszedł do półfinału Wimbledonu; ponadto cztery razy był wielkoszlemowym ćwierćfinalistą w deblu, po raz ostatni w Australian Open z 2006 roku, gdy na jego drodze (oraz Ashleya Fishera) stanęli Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski. Gimelstob często zmieniał partnerów deblowych – turnieje wygrywał wspólnie z dziesięcioma różnymi tenisistami, z którymi też notował zwycięstwa nad takimi parami, jak Bob Bryan–Mike Bryan czy Mark Woodforde–Todd Woodbridge.
Największe sukcesy w karierze Gimelstoba to dwa tytuły wielkoszlemowe w grze mieszanej. W 1998 roku Amerykanin, wspólnie z Venus Williams, triumfował w Australian Open, w finale pokonując Helenę i Cyrila Suków 6:2, 6:1. Rodzinny akcent miał też drugi triumf pary Gimelstob–Williams, bowiem w finale French Open w 1998 roku przyszło im zmierzyć się z siostrą Venus, Sereną, której partnerował Luis Lobo. Starsza z sióstr Williams i Justin Gimelstob wygrali w stosunku 6:4, 6:4.
W 1997 roku Gimelstob zanotował inny sukces w grze mieszanej, sięgając wspólnie z Chandą Rubin po Puchar Hopmana. W reprezentacji w Pucharze Davisa wystąpił 3 razy, przegrywając wszystkie mecze. W singlu uległ Gianluce Pozziemu (1998), w deblu przegrywał z parą włoską, mając za partnera Todda Martina (1998), i ze szwajcarską, wspólnie z Janem-Michaelem Gambillem (2001).
Gimelstob cieszył się opinią jednego z najbardziej komunikatywnych zawodników we współczesnym tenisie. Umiejętności te wykorzystuje m.in. jako blogger "Sports Illustrated". Działał w organizacji tenisistów zawodowych. Jesienią 2007 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej, w czasie której jego zarobki na korcie przekroczyły dwa i pół miliona dolarów.
Od grudnia 2014 roku do kwietnia 2016 był trenerem Johna Isnera. Powodem zakończenia współpracy były sprawy osobiste i zbyt napięty kalendarz Gimelstoba[1].
Finały w turniejach ATP World Tour
[edytuj | edytuj kod]Legenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (0–1)
[edytuj | edytuj kod]Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 16 lipca 2006 | Newport | Trawiasta | Mark Philippoussis | 3:6, 5:7 |
Gra podwójna (13–5)
[edytuj | edytuj kod]Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 20 kwietnia 1997 | Tokio | Twarda | Patrick Rafter | Martin Damm Daniel Vacek |
6:2, 2:6, 6:7 |
Zwycięzca | 1. | 13 lipca 1997 | Newport | Trawiasta | Brett Steven | Kent Kinnear Ałeksandar Kitinow |
6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 2. | 21 czerwca 1998 | Nottingham | Trawiasta | Byron Talbot | Sébastien Lareau Daniel Nestor |
7:5, 6:7, 6:4 |
Zwycięzca | 3. | 7 marca 1999 | Scottsdale | Twarda | Richey Reneberg | Mark Knowles Sandon Stolle |
6:4, 6:7(4), 6:3 |
Zwycięzca | 4. | 2 maja 1999 | Atlanta | Ceglana | Patrick Galbraith | Todd Woodbridge Mark Woodforde |
5:7, 7:6, 6:3 |
Zwycięzca | 5. | 20 czerwca 1999 | Nottingham | Trawiasta | Patrick Galbraith | Marius Barnard Brent Haygarth |
5:7, 7:5, 6:3 |
Zwycięzca | 6. | 22 sierpnia 1999 | Waszyngton | Twarda | Sébastien Lareau | David Adams John-Laffnie de Jager |
7:5, 6:7(2), 6:3 |
Zwycięzca | 7. | 14 listopada 1999 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Daniel Vacek | Andrij Medwediew Marat Safin |
6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 8. | 20 lutego 2000 | Memphis | Twarda (hala) | Sébastien Lareau | Jim Grabb Richey Reneberg |
6:2, 6:4 |
Finalista | 2. | 16 kwietnia 2000 | Atlanta | Ceglana | Mark Knowles | Ellis Ferreira Rick Leach |
3:6, 4:6 |
Finalista | 3. | 7 maja 2000 | Orlando | Ceglana | Sébastien Lareau | Leander Paes Jan Siemerink |
3:6, 4:6 |
Zwycięzca | 9. | 17 września 2000 | Taszkent | Twarda | Scott Humphries | Marius Barnard Robbie Koenig |
6:3, 6:2 |
Finalista | 4. | 28 lipca 2002 | Los Angeles | Twarda | Michaël Llodra | Sébastien Grosjean Nicolas Kiefer |
4:6, 4:6 |
Zwycięzca | 10. | 5 października 2003 | Tokio | Twarda | Nicolas Kiefer | Scott Humphries Mark Merklein |
6:7(6), 6:3, 7:6(4) |
Zwycięzca | 11. | 19 września 2004 | Pekin | Twarda | Graydon Oliver | Alex Bogomolov Jr. Taylor Dent |
4:6, 6:4, 7:6(6) |
Zwycięzca | 12. | 3 października 2004 | Bangkok | Twarda (hala) | Graydon Oliver | Yves Allegro Roger Federer |
5:7, 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 13. | 18 września 2005 | Pekin | Twarda | Nathan Healey | Dmitrij Tursunow Michaił Jużny |
4:6, 6:3, 6:2 |
Finalista | 5. | 16 lipca 2006 | Newport | Trawiasta | Jeff Coetzee | Robert Kendrick Jürgen Melzer |
6:7(3), 0:6 |
Gra mieszana (2–0)
[edytuj | edytuj kod]Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 31 stycznia 1998 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Venus Williams | Helena Suková Cyril Suk |
6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 2. | 6 czerwca 1998 | French Open, Paryż | Ceglana | Venus Williams | Serena Williams Luis Lobo |
6:4, 6:4 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rafał Smoliński: Justin Gimelstob zakończył współpracę z Johnem Isnerem. sportowefakty.wp.pl, 2016-04-04. [dostęp 2016-05-12]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).