Czy monitor 21:9 zabija wydajność PC? Porównanie z formatem 16:9

Od 4:3 przez 16:9 do 21:9 - ekrany komputerów PC zmieniły się na przestrzeni lat nie tylko w kwestii technologii wyświetlania, ale również pod względem proporcji i wymiarów. Dlaczego format 21:9 jest coraz częściej używany, jak sprawdza się w grach i ile takie proporcje ekranu kosztują wydajność – przyglądamy się bliżej tym zagadnieniom z zastosowaniem stosownych benchmarków i porównawczych zrzutów ekranu.

Nie ma co do tego żadnych wątpliwości – granie na taaaaaakim monitorze jest po prostu super.

Wyraźną zaletę format 21:9 pokazuje już przy pierwszym spojrzeniu: powierzchnia wyświetlania ekranu jest znacznie większa w porównaniu z ekranami 16:9 (nie mówiąc już o stareńkim 4:3). Okazuje się to bardzo praktyczne już podczas standardowej pracy, ponieważ daje więcej miejsca na otwarte okna (np. aplikacje), co może stanowić świetne rozwiązanie dla programistów, animatorów czy grafików. Zmiana jest zauważalna również podczas zabawy, bo gracze mogą skorzystać z dodatkowej przestrzeni i zakresu widoczności. Jasne, niekiedy kupno dwóch lub trzech monitorów, szczególnie do niektórych profesjonalnych aplikacji, ma jeszcze większy sens, ale nie otrzymujemy wtedy efektu jednego, większego wyświetlacza.

Zacznijmy jednak od pewnych drobnych mankamentów. Miejsce na biurku. Bardzo ciężko zmieścić monitor o takich gabarytach na małej przestrzeni, nie korzystając z jakiegoś uchwytu czy standardu wieszania monitora na ścianie. Z drugiej strony, nasze doświadczenia wskazują, że jak postawisz taki monitor przed sobą i odpalisz ulubioną grę, to radość z ogromnego pola widzenia będzie niemalże nie do opisania. Innymi słowy, możemy się czuć przytłoczeni szerokością i wielkością ekranu, jednak komfort użytkowania i szerokość pola widzenia są naprawdę na plus.

21:9 vs 16:9 – Praca i rozrywka

Wielu użytkowników pecetów na całym świecie szuka idealnego kompromisu kupując nowy sprzęt. W przypadku monitorów nic się nie zmienia. Jedni chcą panel ultrawide do pracy, ale nie potrafią przełknąć poszerzonego pola widzenia w czasie grania i wcale im się nie widzi kupowanie drugiego monitora do tego celu – niezależnie od powodu. Na szczęście technologia jest już na takim etapie, że w każdej chwili można wyłączyć skalowanie obrazu w ustawieniach sterowników (AMD i Nvidia) i ustawić rozdzielczość zgodnie z formatem odpowiadającemu danemu użytkownikowi. Z reguły nie ma problemu z ustawieniem formatu 16:9 na monitorze 21:9, jeżeli tylko jesteś w stanie zaakceptować czarne pasy po bokach ekranu. Czasy, kiedy to monitor decydował jaki format przyjąć już dawno minęły – całe szczęście.

Przesiadka z takiego potwora na monitor 16:9 jest dość bolesna.

W każdej chwili, za pomocą jednego dosłownie przycisku, możesz zmienić swój standardowy monitor 21:9 w monitor 16:9, niezależnie od zastosowania. Po całym dniu pracy z tekstem na dwóch kartach (co jest jedną z największych zalet 21:9), możesz odpalić gierkę w 16:9 czerpiąc przyjemność z zabawy ze standardowym na dziś polem widzenia i dodatkowo zwiększyć nieco ilość klatek na sekundę (ze względu na mniejszą ilość pikseli). To w niektórych, szczególnie tych starszych produkcjach jest wręcz wymagane, bo nie zostały wyprodukowane w czasie, kiedy omawiany format był popularny, czy nawet dostępny.

Już samo posiadanie takiej opcji powinno skłonić do kupna monitora ultrapanoramicznego. Nie zamykasz się wtedy na jeden natywny format. Mankament z czarnymi pasami bo bokach ekranu w momencie stosowania węższego formatu jest ewidentny w monitorach niższej jakości. Topowe jednostki z lokalnym podświetleniem radzą sobie znacznie lepiej, ponieważ nie otrzymujemy efektu przenikania światła na czarny ekran. Wyobrażam sobie moment, w którym monitory OLED w końcu staną się tak popularne jak zwykłe „ledowce”. Wtedy nie będzie już żadnych problemów z czarnymi paskami.