Sentinel: Strażnik Grobowca - recenzja gry

W tym momencie zaczyna się i nasza przygoda. Widzimy, jak Beni próbuje przekonać Dobę do zmiany zamiarów. Kiedy to mu się nie udaje, nie pozostaje nic innego, jak zjechać windą w dół i wejść do grobowca. Na spotkanie wychodzi mu holograficzny wizerunek kobiety z rasy Tastanów. To Dormeuse, Śpiąca Kobieta, strażnik tego grobowca. Mimo, iż wita ona Beniego bardzo sympatycznie, ten wie, że takie przyjęcie może być podstępem. Ostrzega ona młodego poszukiwacza przygód przed wejściem do grobowca, oferując możliwość odwrotu. Niestety, Beni takiego wyboru nie ma. Wyrusza więc do wnętrza tego najstraszniejszego miejsca pochówku Tastanów, będącego całym systemem pomieszczeń z portalami teleportacyjnymi, które przenoszą wędrowca do miejsc, które były niezwykle ważne dla pochowanej w grobowcu osoby. Nie pozostaje więc Beniemu nic innego, jak aktywować te portale i wyruszyć w podróż swojego życia. A my wraz z nim...

Wiem, ktoś powie, że w grach tego rodzaju fabuła tak naprawdę stanowi zaledwie pretekst do przenoszenia się z miejsca na miejsce i rozwiązywania kolejnych, coraz trudniejszych, zagadek. Owszem, to prawda. Niewątpliwie tak jest i w tym przypadku. Tyle tylko, że opisany powyżej wstęp do gry stanowi zaledwie tło całej historii. Tę poznajemy tak naprawdę później, w trakcie eksploracji poszczególnych światów, w rozmowach Beniego z Dormeuse, w grze emocji, odkrywaniu tajemnic i sekretów, w niedopowiedzianych słowach i okazanych uczuciach. Dormeuse co jakiś czas zdradza nam kolejne wątki, pokazuje to, czego sami nie zdołaliśmy dojrzeć, opowiada pewne historie.

Nam pozostaje tylko wędrować po odkrywanych światach i podziwiać... A wierzcie mi, jest co... Oprawa graficzna gry, do czego zresztą zdołali już nas przyzwyczaić artyści spod znaku Detalionu, należy do jej najmocniejszych elementów. Jest po prostu piękna i oszałamiająca. O ile może sam Grobowiec to zaledwie mroczny i ponury (a jaki miałby być?!) zbiór ścian i korytarzy, o tyle to wszystko, co dane nam będzie ujrzeć później, zapiera dech w piersiach.

Korzystając z teleportów przenosimy się do różnych, jak już wcześniej wspomniałem ważnych dla osoby pochowanej w grobowcu, światów. Każdy z nich jest inny, a jeden piękniejszy od drugiego. Zaczynając od pełnego bajecznych kwiatów i oszałamiającej roślinności Tregget, poprzez zawieszony pod sklepieniem nieba Maru, wokół którego krąży sterowiec Detalionu, nadmorską wioskę Eska, gdzie fale rozbijają się o pomosty, rozpalone wulkaniczną lawą Corabanti, zasypane śniegiem i oszołomione wyciem lodowatego wichru Sanselard, podwodną krainę Goda, w której tydzień zdaje się być jak miesiąc długi, aż po zagubiony wśród pustkowi prerii, opustoszały Argannas.

Każdy z tych światów, choć nie poraża swoją wielkością, oszałamia bogactwem barw i kolorów, dopracowaniem najdrobniejszych nawet szczegółów, a przede wszystkim wzbudza zachwyt nad wyobraźnią ich twórców. Kiedy przyglądamy się ogromnemu wulkanowi na Corabanti, z którego co i rusz wyrzucane są kolejne potoki lawy i rozpalone głazy, przepełnia nas uczucie strachu i marzymy, by jak najszybciej wynieść się z tych wysepek. Za to, gdy wystawimy głowę za burtę Maru, o ile ktoś nie cierpi na lęk wysokości, podziwiać będziemy mogli wspaniałe góry i doliny, hen, tam na dole. Albo ten żółw, majestatycznie przepływający wśród podmorskiej roślinności w Goda... Te światy żyją... Oprawa graficzna, powtórzę po raz kolejny, zachwyca i oczarowuje. W tej chwili, może poza czwartą częścią opowieści o cywilizacji D’ni, nie ma na rynku gry przygodowej, która miałaby grafikę ładniejszą od Sentinela.

Ale i w beczce miodu musi się znaleźć łyżka dziegciu... W poprzednich przygodówkach Detalionu jedną z ich cech charakterystycznych było wykorzystanie aktorów do odegrania pewnych ról. Miało tak miejsce i w Reah i w pierwszej części Schizma. Po narzekaniach graczy na nikły kunszt aktorski zatrudnionych w grze osób, od pomysłu tego odstąpiono już w drugiej części Schizma. Zastosowany tam silnik graficzny Jupiter pozwalał na kreowanie nie tylko olśniewających scenerii, ale także na ukazanie w miarę wiarygodnych w swym zachowaniu postaci ludzkich. W miarę, niestety... W Sentinelu zastosowano ten sam silnik i chociaż popracowano nad sposobem poruszania się i mimiki postaci pojawiających się w grze, to mimo wszystko do tego elementu mógłbym mieć najwięcej zastrzeżeń. Faktem jest, iż ilość osób pojawiających się w grze możemy policzyć na palcach jednej ręki, a tak naprawdę to mamy do czynienia tylko z pociągającą Dormeuse. Ale można było zrobić to nieco lepiej, bardziej naturalnie, bardziej... ludzko?

W parze ze znakomitą oprawą graficzną idzie rewelacyjna ścieżka muzyczna i doskonałe efekty dźwiękowe. Daniel Kleczyński, autor muzyki do tej gry, dał nam się poznać już dużo wcześniej, jako twórca niezwykle interesujący, umiejący połączyć dziwne, ambientowe dźwięki, tak by tworzyły jedną, melodyjną całość. Towarzysząca nam w niektórych momentach gry muzyka znakomicie podkreśla tajemniczość odkrywanych światów, tworzy rewelacyjny klimat dla naszej wędrówki. Nie ma może jej niestety zbyt dużo, ale pojawia się zawsze tam gdzie trzeba. Kusi, zachęca, ostrzega, wzrusza...

Podobnie rzecz się ma z efektami dźwiękowymi. Każde skrzypnięcie podłogi, otwarcie drzwi, zgrzytnięcie uruchamianej maszyny, plusk kapiącej wody, szum wiatru, krzyk ptaka, odgłos kroków na metalowej podłodze... Wszystko to i jeszcze o wiele, wiele więcej, zostało dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Dźwięki w tej grze grają zresztą niepoślednią rolę, stanowią sporą część zagadek, dlatego też tak ważne było, by udało się twórcom wykonać je jak najlepiej. I przyznaję, że ze swojego zadania wykonali się znakomicie.

Głosy ludzkie, które pojawiają się w grze, należą do dwojga zaledwie aktorów, kobiety i mężczyzny. Jest to o tyle rozsądne, że przez zdecydowaną większość gry słuchamy dialogów Beniego i Dormeuse, a Doba i Carrie odzywają się tylko na początku i końcu. Jak się ze swojego zadania wywiązali anglojęzyczni aktorzy? Dobrze. W ich głosach słychać strach, ból, nerwowość, złość, czasem śmiech i rozbawienie. Pewni jesteśmy, że w wykonanie swojego zadania włożyli sporo serca. Jeśli ktoś woli może również uruchomić napisy, by móc czytać wypowiadane kwestie. Tu niestety zdarzyło się kilka wpadek, kiedy to litery nie pojawiły się w ogóle, lub było wśród nich kilka przekłamań. Ale tych kilka niedociągnięć nie zepsuło odbioru całości.

Kto grał w drugą cześć Schizma lub w najnowszego Mysta nie będzie miał najmniejszego problemu z poruszaniem się w świecie Sentinela. Owszem, dla wytrwałych jest możliwość korzystania z klawiatury, jednakże do wędrówki wystarczy nam zwykła mysz. Prawy klawisz przenosi nas z miejsca na miejsce, a lewy służy do interakcji z otoczeniem. Rozglądać się możemy we wszystkich kierunkach, zatrzymywać w dowolnych miejscach. To już nie jest pokaz slajdów, jak to bywało onegdaj. Teraz możemy wszędzie zajrzeć, wszystkiego dotknąć, spojrzeć w dół i do góry, a nawet na boki... Pełna swoboda. Nie zbieramy tu również mnóstwa rzeczy i nie mamy problemów, jak schować pięciometrową drabinę wraz ze zbroją płytową do kieszeni. Jedynymi rzeczami, które zabierzemy ze sobą, są kryształy, a używać możemy ich także tylko w jednym, konkretnym miejscu. Zachowywać stan gry możemy w dowolnym momencie, tyle razy, ile tylko chcemy. Warto jedynie pamiętać, by nie robić tego zbyt pochopnie, gdyż może zdarzyć się tak, że popełnimy błąd przy rozwiązywaniu którejś z zagadek i trzeba będzie szukać innej drogi, a wówczas odnalezienie tego właściwego zapisu może stanowić problem. Na szczęście program zachowuje również obrazek miejsca, w którym to uczyniliśmy.

Teraz słów kilka na temat tego, co w tej grze najważniejsze, czyli zagadek i łamigłówek. Przy okazji opisywania drugiej odsłony Schizma wspomniałem, że autor wszystkich tych dziwnych zadań, z których rozwiązaniem mieliśmy niejednokrotnie spore problemy, Roland Pantoła, ma skłonności sadystyczne i uwielbia się znęcać nad graczami. Nie mam pojęcia, czy to moje słowa poskutkowały, czy też może narzekania innych graczy na wyśrubowany poziom trudności w Schizmie sprawiły, że w Sentinelu jest już trochę łatwiej. Dobrze to, czy też może źle? Niechaj każdy oceni to sam... Ja ze swojej strony mogę powiedzieć, że poszczególne zagadki dawały mi sporo satysfakcji i radości, gdy wreszcie znalazłem ich rozwiązanie, bawiły mnie znakomicie, nie przyprawiając o rwanie resztek włosów z głowy oraz o używanie słów ogólnie uznanych. Owszem, było kilka łatwiejszych, ze dwie nieco frustrujące, jak np. te z kładkami na Corabanti, gdzie trzeba było się zdrowo nabiegać, ale większość sprawiła, że grało mi się świetnie, kreśliło wzory na kartce z przyjemnością, szukało rozwiązań z ogromnym zaciekawieniem.

Autorzy odeszli nieco od zagadek wymagających skomplikowanych obliczeń, nie trzeba tu mieć pod ręką wzorów Talesa czy też innego starożytnego geniusza. Postawili na zdolność logicznego myślenia gracza, kojarzenie faktów... i cierpliwość. Aha, i jeszcze na dobry słuch, bowiem bez tego trudno będzie przebrnąć przez dźwiękowe łamigłówki w Argannas. W grze wbudowany jest system podpowiedzi. Podchodząc do jakiegoś urządzenia od razu wiemy, co musimy tu zrobić. Nie jest to czasami powiedziane ot, tak, wprost, ale i tak łatwiej będzie nam się domyślić, gdzie szukać rozwiązania. O jedną tylko rzecz mogę mieć jedynie pretensje do autorów. A mianowicie o to, że tych łamigłówek, dwie lub trzy na każdy ze światów, było zdecydowanie za mało. Ja bym poprosił o więcej, gdyż ciągle mam wrażenie, że za szybko mi to poszło i zbyt prędko zostałem powitany w domu... Chyba, że są jeszcze plany... Oby...

Sentinel: Descendants in time to gra bardzo dobra. Z urzekającą grafiką, znakomitą oprawą muzyczną i dźwiękową, przyzwoitą warstwą fabularną, łatwym i wygodnym sterowaniem i zagadkami, których rozwiązanie daje poczucie ogromnej satysfakcji i samozadowolenia. Podróż wraz z Benim po przecudownych światach sprawia, że chciałoby się tam wracać po kilka razy. Dlatego też wciąż wierzę, że to nie jest ostatnie dzieło Detalionu. Ciągle mam nadzieję, że jeszcze co najmniej kilka razy dane nam będzie poznawać nowe światy, rozwiązywać kolejne zagadki, marzyć o nieznanym...

A jeśli nie? Nie chcę nawet o tym myśleć... Ale jeśli rzeczywiście tak będzie i okaże się, że Sentinel to pożegnanie, to ostatnie ich dzieło? Wówczas zostanie mi powiedzieć tylko jedno: Dziękuję.

Panie, panowie z Detalionu, za wszystko co dla nas, miłośników gier przygodowych, zrobiliście, z całego serca dziękuję...

Bolesław „Void” Wójtowicz

PLUSY:

• fabuła, oparta na opowiadaniu Terrego Dowlinga;
• grafika, oprawa muzyczna i dźwiękowa;
• logiczne, ciekawe i wymagające zagadki;
• wygodny interfejs.

MINUSY:

• odwzorowanie ruchów postaci;
• kilka błędów w napisach;
• chciałoby się więcej...