Geesteswetenskappe

Geesteswetenskappe is akademiese dissiplines wat die aspekte van die menslike samelewing en kultuur bestudeer. Tydens die renaissance, verwys dit na wat nou bekend is as die klassieke, die belangrikste gebied van sekulêre studie by universiteite van die tyd. Vandag, is geesteswetenskappe meer dikwels gekontrasteer met natuurlike, en soms sosiale wetenskappe sowel as professionele opleiding.^[1]

Die geesteswetenskappe gebruik metodes wat hoofsaaklik krities, of spekulatiewe is, en het 'n belangrike historiese element—soos onderskei kan word van die hoofsaaklik empiriese benaderings van die natuurlike wetenskappe,^[2] maar, in teenstelling met die wetenskap het dit geen sentrale dissipline nie.^[3] Die geesteswetenskappe sluit in antieke en moderne tale, letterkunde, filosofie, geografie, geskiedenis, godsdiens,^[4] kuns en musiekwetenskap.

Geleerdes in die geesteswetenskappe is humaniste.^[5] Die term "humanistiese" beskryf ook die filosofiese posisie van die humanisme, wat sommige "antihumaniste" geleerdes in die geesteswetenskappe weier. Die Renaissance geleerdes en kunstenaars was ook genoem humaniste. Sommige sekondêre skole bied geesteswetenskappe klasse wat gewoonlik bestaan uit Engelse literatuur, internasionale studies en kuns.

Antropologie is die holistiese "wetenskap van die mensdom", 'n wetenskap van die totaliteit van die menslike bestaan. Die dissipline handel met die integrasie van die verskillende aspekte van sosiale wetenskappe, geesteswetenskappe en die menslike biologie. In die twintigste eeu het akademiese dissiplines dikwels hulself institusioneel verdeel in hierdie drie breë domeine. Die natuurlike wetenskappe soek om af te lei van algemene wette deur herhaalbare en verifieerbare eksperimente. Die geesteswetenskappe in die algemeen bestudeer tradisies, deur middel van hul geskiedenis, letterkunde, musiek en kuns, met 'n klem op die begrip van spesifieke individue, gebeurtenisse, of tydperke. Die sosiale wetenskappe het oor die algemeen probeer om wetenskaplike metodes te ontwikkel om sosiale verskynsels in 'n algemene manier te verstaan, al is dit gewoonlik met metodes onderskei van dié van die natuurlike wetenskappe.

Argeologie is die studie van menslike aktiwiteit deur middel van die herstel en analise van materiële kultuur. Die argeologiese rekord bestaan uit artefakte, argitektuur, en kulturele landskappe. Argeologie kan beskou word as beide 'n sosiale wetenskap en 'n tak van die geesteswetenskappe.^[6] Dit het verskillende doelwitte te bereik, wat wissel van die begrip van kultuur geskiedenis tot die rekonstruksie van  verlede lewenswyse om die veranderinge in menslike samelewings deur die tyd te dokumenteer en te verduidelik.

Argeologie is beskou as 'n tak van antropologie in die Verenigde State van Amerika,^[7] terwyl dit in Europa, beskou is as 'n dissipline in sy eie reg, of gegroepeer onder ander verwante dissiplines soos geskiedenis.

Die Klassieke, in die Westerse-akademiese tradisie, verwys na die studie van die kulture van die klassieke oudheid, naamlik Antieke Grieks en Latyn en die Antieke Griekse en Romeinse kulture. Klassieke studies word beskou as een van die hoekstene van die geesteswetenskappe; egter, het sy gewildheid afgeneem gedurende die 20ste eeu. Nietemin, bly die invloed van die klassieke idees op baie geesteswetenskappe dissiplines soos filosofie en letterkunde sterk.

Geskiedenis is die stelselmatig versameling van inligting oor die verlede. Wanneer dit gebruik word as die naam van 'n veld van studie, geskiedenis verwys na die studie en interpretasie van die rekord van die mens, gemeenskappe, instellings, en enige onderwerp wat verander het oor tyd.

Tradisioneel is die studie van die geskiedenis reeds beskou as 'n deel van die geesteswetenskappe. In die moderne akademie, word geskiedenis soms geklassifiseer as 'n sosiale wetenskap.

Taalwetenskap is die wetenskaplike studie van taal en is oor die algemeen beskou as 'n sosiale wetenskap,^[8] 'n natuurlike wetenskap^[9] of 'n kognitiewe wetenskap.^[10] Die studie van tale is sentraal tot die geesteswetenskappe. 'n Goeie deel van die twintigste eeu en die twintigste-eeuse filosofie is gewy aan die ontleding van taal en die vraag of, as Wittgenstein beweer, baie van ons filosofiese verwarring put uit die woordeskat wat ons gebruik. 

Letterkunde is 'n term wat nie 'n universeele aanvaarde definisie het nie, maar wat wisselvallig insluit alle skriftelike werk; skryf wat beskik oor literêre meriete, en gewone taal. Etimologies is die term afgelei van die latynse literatura/litteratura "skryf gevorm met letters", hoewel sommige definisies sluit gesproke teks of sang in. Literatuur kan geklassifiseer word volgens fiksie of nie-fiksie, en of dit is poësie of prosa is; dit kan verder onderskei word volgens vorms soos roman, kortverhaal of drama; en werke is dikwels gekategoriseer volgens historiese tydperke, of volgens hul nakoming van sekere estetiese funksies of verwagtinge (genre).

Die uitvoerende kunste verskil van die visuele kunste in so ver as die voormalige gebruik die kunstenaar se eie liggaam, gesig, en teenwoordigheid as 'n medium, en die laasgenoemde gebruik maak van materiale soos klei, metaal, of verf, wat kan gevorm word of verander om 'n kuns voorwerp te skep. Uitvoerende kunste sluit in akrobatiese, komedie, dans, film, kulkuns, musiek, opera, jongleren, marsjeer kunste, soos blaasorkeste, en teater.

Musiekwetenskap as 'n akademiese dissipline het 'n aantal verskillende definisies, insluitend musiekgeskiedenis, musiektegnologie en musiek teorie. Voorgraadse musiek studente oor die algemeen neem kursusse in al hierdie vakke, terwyl die nagraadse studente fokus op 'n spesifieke vak. In die liberale kunste-tradisie, is musiekwetenskap ook gebruik om vaardighede te verbreed van nie-musikante deur die onderrig van vaardighede soos konsentrasie en luister.

Teater (of teater) (grieks "theatron", θέατρον) is die tak van die uitvoerende kunste wat betrokke is met die waarnemende uit stories voor 'n gehoor met die gebruik van kombinasies van spraak, gebaar, musiek, dans, klank en skouspel — inderdaad, enige een of meer elemente van die ander uitvoerende kunste. In bykomend tot die standaarde dialoog styl, teater neem sulke vorme aan soos opera, ballet, mimiek, kabuki, klassieke Indiese dans, Chinese opera, mummers se speel, en pantomime.

Dans oor die algemeen verwys na menslike beweging wat gebruik word as 'n vorm van uitdrukking of aangebied word in 'n sosiale, geestelike of prestasie omgewing. Dans is ook gebruik om metodes te beskryf van nie-verbale kommunikasie tussen mense of diere (bye dans, paringsdans), en beweging in die lewelose voorwerpe (die blare dans in die wind). Choreografie is die kuns van die skep van danse, en die persoon wat dit uitoefen is 'n sogenaamde choreograaf.

Definisies van wat 'n dans behels is afhanklik van die sosiale, kulturele, estetiese, artistieke, en morele beperkinge en verskeidenheid van funksionele beweging (soos volksdans) tot virtuose tegnieke soos ballet.

Filosofie—etimologies is die "liefde vir wysheid"—is oor die algemeen die studie van die probleme met betrekking tot sake soos die bestaan, kennis, geregtigheid, waarheid, reg en verkeerd, skoonheid, geldigheid, verstand en taal. Filosofie is onderskei van ander maniere van die aanspreek van hierdie kwessies deur sy kritiese, oor die algemeen sistematiese benadering en sy vertroue op beredeneerde argument, eerder as eksperimente (eksperimentele filosofie is 'n uitsondering).^[11]

Filosofie was 'n baie omvattende term, insluitend dit wat afsonderlike dissiplines geword het, soos fisika. (Soos Immanuel Kant opgemerk het, "Antieke griekse filosofie was verdeel in drie wetenskappe: fisika, etiek en logika.")^[12] Vandag is die belangrikste velde van filosofie logika, etiek, metafisika, en epistemologie. Nogsteeds, oorvleuel dit met ander dissiplines. Die gebied van die semantiek, byvoorbeeld, bring filosofie in kontak met taalkunde.

Sedert die vroeë twintigste eeu, is filosofie in die engels-sprekende universiteite verskuif weg van geesteswetenskappe en nader aan die formele wetenskappe, besig om veel meer analities te word. Analitiese filosofie word gekenmerk deur die klem op die gebruik van logika en formele metodes van redenasie, konseptuele analise, en die gebruik van simboliese en/of wiskundige logika, soos gekontrasteer met die kontinentale styl van filosofie.^[13] Hierdie metodes van ondersoek is grootliks te danke aan die werk van filosowe soos Gottlob Frege, Bertrand Russell, G. E. Moore, en Ludwig Wittgenstein.

Die groot tradisies in die kuns het 'n oorsprong in die kuns van een van die antieke beskawings, soos die Antieke Japan, Griekeland en Rome, China, Indië, Groter Nepal, Mesopotamië en Mesoamerica.

Antieke griekse kuns het 'n verering van die menslike fisiese vorm en die ontwikkeling van ekwivalent vaardighede om spierstelsel, houding, skoonheid en anatomies korrekte proporsies te toon. Antieke Romeinse kuns beeld gode as geïdealiseerde mense, getoon met kenmerkende onderskeidende kenmerke (bv., Zeus se weerlig).

Tekening is 'n manier van die maak van 'n prentjie, met die gebruik van enige van 'n wye verskeidenheid van gereedskap en tegnieke. Dit behels in algemeen die maak van punte op 'n oppervlak deur die toepassing van druk van 'n instrument, of die beweeg 'n instrument oor 'n oppervlak. Algemene gereedskap is grafiet potlode, pen en ink, ink borsels, kleur potlode, kryt, houtskool, pastel, en merkers. Die belangrikste tegnieke wat gebruik word in teken: lyn tekening, uitbroei, ewekansige uitbroei, krap, stippling, en vermenging. 'n Rekenaargesteunde ontwerper wat uitblink in tegniese tekene is na verwys as 'n tekenaar.

Verf is die praktyk van die toepassing van pigment opgeskort in 'n draer (of medium) en 'n bindende agent ('n gom) op 'n oppervlak soos papier, doek of 'n muur. Egter, wanneer dit gebruik word in 'n artistieke sin beteken dit die gebruik van hierdie aktiwiteit in kombinasie met tekening, samestelling en ander estetiese oorwegings in orde om die ekspressiewe en konseptuele bedoeling van die praktisyn te openbaar. Verf word ook gebruik om geestelike motiewe en idees uit te druk.

Die woord "geesteswetenskappe" is afgelei van die Renaissance latynse uitdrukking studia humanitatis, of "studie van humanitas" ('n klassieke latynse woord wat beteken—in bykomend tot die "mensdom"—"kultuur, verfyning, onderwys" en, spesifiek, "onderwys pas vir 'n gekultiveerde man"). In die gebruik daarvan in die vroeë 15de eeu, was studia humanitatis studies wat bestaan uit grammatika, poësie, retoriek, geskiedenis, en morele filosofie, hoofsaaklik afgelei van die studie van Latynse en Griekse klassieke werke. Die woord humanitas het ook aanleiding gegee tot die italiaanse Renaissance neologisme umanisti, waarvandaan "humanistiese", "Renaissance-humanisme" ontstaan.^[14]

In die Weste, kan die studie van geesteswetenskappe teruggevoer word na antieke Griekeland, as die basis van 'n breë onderwys vir die burgers.^[15] Tydens die Romeinse tye, was die konsep van die sewe liberale kunste ontwikkel, waarby grammatika, retoriek en logika (die trivium), saam met rekenkunde, meetkunde, sterrekunde en musiek (die quadrivium).^[16] Hierdie vakke vorm die grootste deel van die middeleeuse onderwys, met die klem op die geesteswetenskappe as vaardighede of "maniere van doen".

'n Belangrike verskuiwing het plaasgevind met die Renaissance-humanisme van die vyftiende eeu, toe die geesteswetenskappe begin beskou word as vakke om te bestudeer eerder as die praktyk, met 'n ooreenstemmende verskuiwing weg van die tradisionele velde in gebiede soos literatuur en geskiedenis. In die 20ste eeu, was hierdie siening uitgedaag deur die postmodernistiese beweging, wat probeer om te herdefinieer die geesteswetenskappe in meer egalitariese terme wat geskik is vir 'n demokratiese samelewing omdat die Griekse en Romeinse samelewings waarin die geesteswetenskappe ontstaan het nie demokratiese was nie.^[17] Dit was in ooreenstemming met die postmoderniste se genuanseerde siening van hulself as die hoogtepunt van die geskiedenis.

Vir baie dekades is daar 'n groeiende openbare persepsie dat geesteswetenskaplike opvoedkunde studente onvoldoende voorberei word vir beroepe.^[18] Die algemene siening is dat gegradueerdes van sulke programme ervaar onderindiensneming en inkomste te laag vir die belegging.^[19]

In werklikheid, werk geesteswetenskappe gegradueerdes in 'n wye verskeidenheid van bestuur en professionele beroepe. In Brittanje, byvoorbeeld, het meer as 11,000 geesteswetenskappe hoofvakke werk gekry in die volgende beroepe:

• Onderwys (25.8%)
• Bestuur (19.8%)
• Media/Literatuur/Kunste (11.4%)
• Wet (11.3%)
• Finansies (10.4%)
• Siviele diens (5.8%)
• Nie-vir-wins (5.2%)
• Bemarking (2.3%)
• Medisyne (1.7%)
• Ander (6.4%)^[20]

Baie geesteswetenskapgegradueerdes wat universiteit voltooi het, het geen loopbaandoelwitte in gedagte nie.^[21] Gevolglik spandeer baie die eerste paar jaar na hul gradeplegtigheid om te besluit wat om volgende te doen, wat lei tot laer inkomste aan die begin van hul loopbaan; intussen, gegradueerdes van loopbaan-georiënteerde programme ervaar vinnige toegang tot die arbeidsmark. Tog, gewoonlik binne vyf jaar van die gradeplegtigheid, vind geesteswetenskappe gegradueerdes 'n beroep of loopbaan wat werkstevredenheid bied.^[22][23]

Daar is empiriese bewyse dat gegradueerdes van geesteswetenskappe programme minder verdien as gegradueerdes van ander universiteit programme.^[24][25][26] Maar die empiriese bewyse toon ook dat geesteswetenskappe gegradueerdes verdien steeds merkbaar hoër inkomste as werkers met geen tersiêre onderwys, en het werkstevredenheid vlakke te vergelyk met hul eweknieë van ander velde.^[27] Geesteswetenskappe gegradueerdes verdien ook meer soos hul loopbane vorder; tien jaar na gradeplegtigheid is die inkomste verskil tussen geesteswetenskappe gegradueerdes en studente van ander universiteit programme nie meer statisties betekenisvol nie. Geesteswetenskappe gegradueerdes kan selfs hoër inkomste verdien as hulle gevorderde of professionele grade bekom.^[28][29]

Sedert die laat 19de eeu is 'n sentrale regverdiging vir die geesteswetenskappe dat dit self-refleksie aanmoedig—'n self-refleksie wat, op sy beurt, help met die ontwikkeling van persoonlike bewussyn of 'n aktiewe sin van burgerlike plig.

Wilhelm Dilthey en Hans-Georg Gadamer gesentreer die geesteswetenskappe se poging om homself te onderskei van die natuurlike wetenskappe in die mens se drang om sy eie ervarings te verstaan. Hierdie begrip, wat hulle beweer, bind eensgesinde mense van soortgelyke kulturele agtergronde saam en bied 'n sin van kulturele kontinuïteit met die filosofiese verlede.

Geleerdes in die laat 20ste en vroeë 21ste eeu beweer dat "narratiewe verbeelding"^[30] die vermoë is om die rekords van ervarings buite 'n mens se eie individuele sosiale en kulturele konteks te verstaan. Deur die narratiewe verbeelding, word dit beweer, ontwikkel geesteswetenskappe skoliere en studente 'n gewete meer geskik vir die multikulturele wêreld waarin ons leef.

Daar is drie groot takke van kennis: natuurwetenskappe, sosiale wetenskappe, en die geesteswetenskappe. Tegnologie is die praktiese uitbreiding van die natuurwetenskappe, soos politiek die uitbreiding van die sosiale wetenskappe is. Net so, geesteswetenskappe het hul eie praktiese uitbreiding, soms genoem "transformerende geesteswetenskappe" (transhumanities) of "culturonics" (Mikhail Epstein se term).

Tegnologie, die politiek en culturonics is ontwerp om te transformeer wat hul onderskeie dissiplines studie: die natuur, die samelewing en kultuur. Die gebied van die transformerende geesteswetenskappe sluit verskeie praktyke en tegnologie in, byvoorbeeld, taalbeplanning, die konstruksie van nuwe tale, soos Esperanto, en die uitvinding van nuwe artistieke en literêre genres en bewegings in die genre van 'n manifes, soos die Romantiek, Simboliek, of Surrealisme. 

Die kloof tussen die humanistiese studie en natuurlike wetenskappe lig ook argumente van betekenis in die geesteswetenskappe. Wat geesteswetenskappe onderskei van die natuurlike wetenskappe is nie 'n sekere onderwerp nie, maar eerder die wyse van benadering om enige vraag. Geesteswetenskappe fokus op die begrip van betekenis, doel en doelwitte en bevorder die waardering van besondere historiese en sosiale verskynsels—'n interpretatiewe metode van die vind van "waarheid"—eerder as om te verduidelik die oorsaaklikheid van die gebeure of die ontdekking van die waarheid van die natuurlike wêreld. Afgesien van sy maatskaplike aansoek, narratiewe verbeelding is 'n belangrike instrument in die (re)produksie van betekenis in die geskiedenis, kultuur en letterkunde.

Sommige, soos Stanley Fish, het beweer dat die geesteswetenskappe verdedig hulself die beste deur enige eise van nut te weier.^[31] Fish kan goed wees om te dink hoofsaaklik van literêre studie, eerder as om geskiedenis en filosofie. Enige poging om die geesteswetenskappe te regverdig in terme van buite voordele soos sosiale bruikbaarheid (sê verhoogde produktiwiteit) of in terme van die uitwerking op die individu (soos groter wysheid of verminderde vooroordeel) is ongegrond, volgens Fish, en eenvoudig plaas onmoontlike eise aan die betrokke akademiese departemente. Verder, kritiese denke, terwyl waarskynlik 'n gevolg van humanistiese opleiding, kan verkry word in ander kontekste.^[32]

In plaas daarvan, dui geleerdes soos Fish daarop dat die geesteswetenskappe bied 'n unieke soort van plesier, 'n plesier gebaseer op die gemeenskaplike strewe van kennis (selfs al is dit net dissiplinêre kennis). So 'n plesier in teenstelling met die toenemende privatisering van ontspanning en onmiddellike bevrediging kenmerkend van die Westerse kultuur. In hierdie argument, dan, net die akademiese nastrewing van plesier kan 'n skakel tussen die private en die openbare koninkryk in die moderne Westerse verbruiker samelewing verskaf en versterk dat die openbare sfeer wat, volgens baie teoretici, is die grondslag vir die moderne demokrasie.